benim için koşmak aynen böyle başladı. koştuğunu bile bilmediğim bir arkadaşımın avrasya macerasını dinledikten sonra izlediğim filmi kapattım, herşeyin bacaklarda değil aklımda bittiğini hissettim. baktım, dışarıda ciddi bir yağmur vardı. ¨hmm ya neyse yarın yaparım¨ dedim öncesinde. sonra bir iç ses durdurdu beni, bugün bu havada koşmazsan her gün bir bahane bulacaksın koşmamak için. ve çıktım.
baltalimanından yeniköye. mesafeyi bilmiyorum, biraz koşu biraz yürüyüş, bol müzik, bol yağmur. insanlık için küçük ama benim için büyük bir adım. ve öyle başladı. sonra baltalimanından arnavutköye. Ama ciddi anlamda koşmaya cihangire geri taşınınca başladım. kış, soğuk, bazen kar altında 3.5 km. her bitirişte philadelphia sanat müzesinin merdivenlerini çıkan rocky balboa gibi hissediyordum. yaptım! bitirdim! bir 3.5 kilometreyi daha, bir tane daha.
1.5 yıl sonra 3.5 kilometre koşmaya tenezzül bile etmiyorum. en başta 5km, sonra belgradın 6 km turu derken bir gün, bu blogun yazarlarından biri, Efe, dedi: Abi gel 12 koşalım. Dedim sen koş ben geliyorum. Hayatımda bir tek kez 6 km koşmuşum, onda da canım çıkmış, 12 kim ben kim. Ortaköyde buluştuk, belki de benim koşu kariyerimi değiştiren sözü söledi Efe bu sefer de, rahat ol, zamana bakma, istediğin yerde dururuz, yürürüz, sen sadece rahat ol! Başladık. Ortaköy, kuruçeşme, arnavutköy, bebek, rumeli hisarı, baltalimanı, emirgan, istinye'ye gelirken artık fazla terlemiş ve önden çok rüzgar yiyoduk. dedik dönelim, kaleye kahvaltıya. 10.5 km. bittiğinde hala koşacak durumdaydım. hepsi aklında; whether you think you can or you can't, you're right! hakkaten herşey sonuçta kafada bitti. sonrasında 12, 15 gibi mesafeleri gözümde büyütmeden koşmaya başladım.
ilk gün ömer ile benim için koyduğumuz hedef iki sene içinde full maraton'du. 1.5 sene oldu, bazen uzak gözükse de Avrasya'da, o konuşmanın 2. yıldönümüne, 42 km'ye yazıldım. hala o hedef, uzak veya yakın, ama orada. gerçekleşmesine 5 ay var. Görücez
No comments:
Post a Comment