Sıralı Adımlar

Son antremanı da yapıp yarışı beklemeye geçtiğim, karbonhidratları deli gibi depoladığım günlerde bir anda ortaya çıkan rahatlama hissi, "elimden geleni yaptım, bitireceğimden emin değilim ama içim rahat" hissi 14. kilometre civarlarında ciddi azalmıştı. 15K koşacak Ali Mert Vuruşkan ile rotalarımız yakında ayrılıyordu ve alabildiğim mesafe, benim yarışım gözönüne alınınca daha baya başlardaydı. Kalçam ise hiç öyle demiyordu. Tamam dedim, bu sene de bu iş olmayacak ve ben de bir daha denemicem. Benim vücudumun böyle bir limiti yokmuş, yapacak bir şey yok, hazırlanması da güzeldi. Bunlar aklımdan geçerken hala koşuyordum, henüz Unkapanı'ndan yukarıya çıkmaya başlamamıştım.

Sonra arka düzlük diye kafamda yer eden sahil yoluna çıktım. Yarıştan önce bu yollarda iki kere 30+ koştuğumdan dolayı geçen senekinden çok daha farklı bakıyordum. Bitmek bilmeyen, başı sonu olmayan, adeta maraton çölü gibi gelen sahilyolu bu sene çok daha bilindik ve üstesinden gelinebilir haldeydi. Ama vücudumdan hiç emin değildim. Sakız Adasında tanıştığım ve bana hazırlıklarımda çok yardımcı olan Hasan Dönmez'in dediklerini hatırladım: "yürüme, yürürsen tekrar koşman çok zor olur". Çizgi filmlerde sol omuzda oturan şeytanınsa farklı fikirleri vardı: "bırak, bu iş bitti, olmayacak, boşver". Nitekim daha Ataköy'e gelmeden, Mcdonalds'ın oralarda ufak ufak yürümeye başladım. Ama çok kısa, daha sonra tekrar koşuyordum. Kafamı dağıtmaya karar verdim, bu iş böyle gitmeyecekti çünkü. O kadar sinirim bozulmuştu ki müzik bile dinlemek istemiyordum, çıkardım kulaklıkları. Bütün bir sene, geçen senekinden çok çok daha iyi hazırlandım ve geçen sene bıraktığım yere bile gelemicem sonunda. Niye? Niye? Niye? Acaba bayramda ayağıma daha uygun olduğunu düşündüğüm ayakkabıdan dolayı mı? Hala da öyle düşünüyorum. O günden beri daha tatsız koşar olmuştum. Bayramdan önce rahat rahat koştuğum 30'u, yeni ayakkabı ile çıkaramamıştım. Gel-Kayano'dan Gel-Nimbus'a geçmiştim yere basışıma daha uygun diye ama sonumu belki de bu hazırladı. Ya da belki de hakkaten hazır değildim. Kendimi yiyip bitirdim ve olan oldu. Bilmiyorum. Müge'yi aradım, onunla konuştum. Onlar 10K koşmuş, sucuklarına ekmek banıyorlardı. Onların da hakkı; hiç antreman yapmayana 10K da maraton gibi geliyor, çok doğal. Biraz kafam dağıldı. Kafam dağıldıkça da yürürken aslında baya zinde olduğumu, fiziksel durumumun hiç de kötü olmadığını ve gerekirse yürüyerek de olsa bitirebileceğimi gördüm. Kalçamın ağrısı hariç, aslında cidden hazırdım maraton koşmaya. Tek sıkıntı koşmakta zorlanıyordum.

Sonra düşündüm. Bu sene ilk defa bağış toplama kampanyası yapıyorum ve yarıştan sonra ikinci bir mektup daha atıcam. Burada insanlara "başaramadım" demek istemiyorum. Yol kapansa da, finiş sökülse de ben bunu yapıcam. Çünkü bir daha maraton denemicem ve en azından bitirmiş olarak sahneden inmek istiyorum. Başladım yürümeye.

Önden giden, genel olarak Kenyalılar olarak anılan pro atletler ve maratonu 3.5-5 saat arası bitiren amatörlerin yaptıkları işler gerçekten çok büyük başarı. Ama onların da arkasında bir grup var. Benim de içinde olduğum bir grup. "Şansı bile olmayanlar", "Sürünenler", "Krampçıbaşılar". Sayı olarak az, herkesin suratında acı, bir kısmını belediye otobüsü veya ambulanslar topluyor, diğerleri finişe doğru asfaltta sürükleniyor. Alkışlayan da çok az insan olur, bekleyen de. Ama aslında bu grup, diğerlerinden çok daha fazla kendi kapasitesinin üstüne çıkıyor, hem fiziksel hem mental olarak. Orada çok az kişinin gördüğü ve hissettiği bir duvar üstüne duvar aşma durumu var.

Bu düşüncelerle yürümeye devam ederken, diğer yürüyenlerle de arkadaş olmaya karar verdim. Fransız Pascal, Hint Charan ve diğer Malezyalı bir kız ile bu sayede tanıştım. Pascal hiç koşmadı, ben arada koştum ama o beni yine de geçti. Hala bilmiyorum nasıl. Baya kafam karışık o konuda, geçelim lütfen. Ama birbirimize destek olduk, arkadan gelip geçen öbürünün koluna girdi, destek verdi, haydi'leri sıraladı bildiği dilde. Sonra geçen sene bıraktığım yer olan Abdi Ipekçi civarında Efe'yi aradım, onunla muhabbet ettim. Hala yürüyorum bu arada.

Ve enteresan bir şey oldu. Farkettim ki ben yürürken, sürünürken, aslında "duvar"ı geçmişim. Bir baktım ki kafam çok rahat ve ben bitireceğimi biliyorum. Evet, her kilometrede görevliler ayağıma birer kilo daha ağırlık takıyorlar ve her adım daha da zorlaşıyor ama sahilin soğuk esen rüzgarı, yalnızlık ve ağrılar arasında farkettim ki ben, Unkapanı'na gelmeden hissettiğimden çok daha eminim kendimden. Ben bu maratonu bitiricem. Müge ile konuştum, Gülhane parkı girişinde buluşup geri kalanı beraber gitmeye karar verdik.

Evime yakınlığından dolayı Balık Hal'ine çok gittim geldim antreman adına. Zaten Yenikapı ile de dipdibeler. Yani eğer ben Yenikapı'ya gidersem bu iş biticekti. Ve ufukta Yenikapı'yı görünce biraz daha koşmaya başladım. Az ve yavaş ama koştum. Yorulurken bıraktım. Yenikapı'da yolda kalan koşucuları toplamak için otobüsler geçti, hepsine devam işareti yaptım. Ahırkapı civarında bir polis otosu, "yol trafiğe açılacaktır, lütfen kaldırıma çıkalım" anonsu yaptı, kalabalık kaldırıma geçtim. Gülhane Parkı'na gelmek üzereyken otostop çektiği polis arabasından Müge indi :) Güzel bir şoktu o da. Sonrası Gülhane Parkı ve akabindeki yokuş. Yolda yeni bitirmiş, birilerinin kollarında topallayan ama acı içinde olmalarına rağmen yeni gelenleri alkışlayan insanlar. Yüzüm, vücudum, hatta diyaframım karıncalanmaya başladı. Son kilometreydi ama ben de bitmek üzereydim. En büyük soru işareti; bu kadar koştum ama acaba finiş orada mı hala? Birileri beni alkışlayacak, o son düzlük hala koşuculara ait olacak ve ben, bu kadar kilometrenin ardından, finişten geçme zevkine nail olacak mıyım? Cevap evet evet evet. Finişi görünce koşmaya başladım son enerjimle. Hala, çok olmasa da, insanlar vardı ve çılgın gibi alkışlıyorlardı. Belki de bekledikleri biri vardı veya en sonda gelenlerin aslında ne kadar büyük bir iş başardıklarının farkındalardı. Finişe adım atar atmaz yere kapaklanıp hüngür hüngür ağlamaya başladım. O rahatlama, "let go" etme, bitirme hissi inanılmaz. Kendimi durduramadan, hıçkırıklara boğuldum. Finişte düştüğümü gören görevliler sedye ile geldiler ama iyiydim. Hatta süperdim, muhteşemdim. Bitmişti çünkü. Müge ile beraber, ayların antremanları, gece çıkmamaları, içilmeyen alkolleri, sabah erken kalkıp koşmalarından sonra bunu, bütün aksi giden şeylere rağmen bitirmemi ağlaya ağlaya kutladık. Övülünecek bir zamanım olmadığı kesin ama umrumda değil. 6 saat 3 dakika! Tek saniyesinde durmadan finişe geldim ve 42195 metreyi bitirdim. Artık koşmaktan, spor yapmaktan hatta hareket etmekten bile nefret ediyordum ama çok mutluydum. Oh!

Teknik not: Şu an sonuçlara bakıyorum. 6.03.11 ile erkekler arasında 2257. olmuşum. Ama asıl bana cesaret veren ara zamanlarım.

5K  : 35

10K: 1.10

15K: 1.44

20K: 2.21

25K: 3.01

30K: 3.50

35K: 4.42

40K zaman ölçüm yeri ben geçmeden kaldırılmıştı :)

42K: 6.03

Yani aslında ilk 20K müthiş bir istikrarla gitmişim, sonra da ufak ufak artmış, en sonda baya dağılmışım :) Herşeye rağmen cesaret verici.

RUN ISTANBUL BAĞDAT CADDESİ KOŞUSU: 10 NUMARA 5 YILDIZ

Dün sabah sahilde koşmak üzere evden çıkmış yürürken yerlerde kaldırımlara yollara saçılmış yığınla flyer gördüm. Önce öylesine bir reklamdır herhalde diye düşünüp ilgilenmedim hatta sinir oldum her yeri kirletmişler diye fakat 5 dk içerisinde o kadar çok karşıma çıktılar ki en sonunda merakıma yenip düştüm ve yerden bir tanesini alıp baktım neymiş diye. Ve Olleyyy!!! Meğersem akşam 19'da Bağdat caddesinde geçen sene gerilla katıldığım Nike'ın bu sefer 7K koşusu varmış. Bu arada bir parantez açmak istiyorum. Evet, koşunun her yerde ilanları vardı, biliyorum fakat son bir aydır hayat kontrolüm dışında o kadar hızlı geçiyor ki; zamansızlıktan ve  yorgunluktan günlük antrenmanlarımı gerçekten mecburiyetten aksatmakla beraber,  çok istediğim NB Büyükada koşusuna bile katılamadım kayıt olduğum halde. İşte bu nedenle Nike koşusuyla ilanlarını sürekli görmeme rağmen bir türlü hangi günmüş, ne zamanmış, kesin zamansızlıktan koşamam, neyse daha vardır zaten vs. diyerek ilgilenememiştim. Dün sabah flyerı elime alıp koşunun uzun zamandır ilk kez hiçbir şey yapmama lüksümün olduğu o pazar akşamı gerçekleşeceğini görünce acayip mutlu oldum ve sabah koşusundan vazgeçerek, enerjimi akşam caddeye saklamaya karar verip gerisin geri eve döndüm.

Tabii kayıt filan koşu günü olamazdı. Bir kez daha gerilla koşacaktım. Yapacak birşey yoktu.
Seneye gerçekten yakından takip edip önden kayıt olucam, kendime söz veriyorum.

Fakat takdir edersiniz ki sadece önümde numara taşımıyorum diye kendi mahallemde hazır mis gibi cadde ve sahil yolu  kapanmışken binlerce koşu sevdalısı insanla o enerji seline dahil olmamak kabul edilemezdi benim için. İyi ki de katılmışım çünkü atmosfer çoook iyiydi!!!!

Nike neredeyse bu işi kapmış arkadaşlar. Organizasyona notum on üzerinden sekiz.
Geçen sene koşu parkuru Bağdat Caddesi Suadiye'den başlayıp sahil yoluna dönüyor ve orada sonlanıyordu. Bu sene tam tersine çevirmişler ve sahilde başlatıp caddede bitirmişler ki bence çok daha iyi bir karar olmuş. Zira koşuya başlarken mis gibi deniz havası soluyorsun, gün batımı, muhteşem adalar manzarası ve sahile keyif yapmaya gelmiş spor seven bilinçli kadıköy halkının coşkun tezahüratları eşliğinde.
Parkur cadde tarafına döndüğü zaman ise hava artık kararmış, gecenin karanlığını ışıl ışıl mağaza, cafe ışıkları ve sokak lambaları aydınlatıyor. Vücudun iyice ısınmış fakat zamanlama o kadar iyi ki, sen ısındıkça hava serinliyor. Ayrıca şimdiye kadar gördüğüm ennnnnn iyi türk seyircisi burada!!!!!!  Avrasya Maratonu Anadolu yakasında yapılsın bence, gerçekten bunu diledim akşam! Seyirci kitlesi müthişti.
Yurtdışı yarışları gibi yolun iki tarafında da kalabalık seyirci kitlesi vardı; alkış tutanlar, tebrik edenler, 'gurur duyuyorum sizinle evladım, aferin' diyenler, su uzatanlar, gümbür gümbür davul çalarak ritm tutan bando takımı...
Kendi şehrimde nihayet böyle bir manzara görebildiğim için gerçekten çok duygulandım.
On bin insanın canla başla bu koşuya iştirak etmiş olması, ve yine yüzlerce insanın yol kenarında izleyici olarak moral vermesi, destek olması ve ennn önemlisi hem izleyenlerin hem katılanların keyif aldığı koşuya dair  bir etkinliğine şahit olmak...çoook güzeldi. Kadıköy'ü seviyorum. Kadıköy halkını seviyorum. Kadıköy'lü olmak gerçekten bir ayrıcalık. Keşke bu seyirci kitlesi Avrasya Maratonu'nda da olsa. Herşey ne kadar farklı olurdu...
Organizasyona devam edelim; Parkur yönündeki değişikliği ve yarış saatini geçen seneye göre çok daha başarılı buldum. Başlangıç ve bitiş noktalarında ki karşılama, müzik sistemi, yarış sonrası etkinlik ve ikramlar kısmı oldukça başarılıydı. Ben almadım tabii ki fakat yarış sonrası dağıtılan yeni tshirt olayını çok iyi düşünmüşler. Sırılsıklam bir şekilde eve yollanmak pek keyifli olmuyordu çünkü.  Sahil yolu üzerinde canlı müzik yapılan bir ya da iki tane sahne kurulmuştu. Özellikle sahil yolunu çok güzel dekore etmişlerdi. Kocaman ışıklı Nike balonları, bayraklar, yazılar vs. görsellik adına çok iyi iş çıkarmışlar. Tebrik ederim. Tabii koşu akşam olunca daha da bir şık geliyor insanın gözüne bu detaylar. Göztepe Parkı'ndan caddeye doğru çıkarken yerlere  yapıştırılmış küçük ışıklar, ağaçların arasına çekilmiş fosforlu ipler ve led şeritler gece koşusunun yaralanma risklerini minimuma indirmek üzere düşünülmüş zeki ve estetik detaylardı. Olumsuz yönlerine gelince; başlangıç noktasında yarış öncesi on bin kişiyi üç şeritli yola sıkıştırıp ısınma yaptırmaya çalışmak pek akıllıca bir iş değildi kanımca. Zaten kıç kıça duruyorsun, nasıl eğilicen kalkıcan vs. Buna seneye bir çözüm getirsinler. İkincisi parkur üzerinde yeterince KM işareti koymamışlar resmen. Kaç defa Nike+'a bakmak durumunda kaldım ne kadar mesafe gittiğimi görmek için. Koşuya yeni başlamış biri olsaydım ve kolumda Nike+ olmasaydı, yorulmaya  başladığım noktalarda paniklerdim kesin 'ne kadar kaldı yeaaa?' diye. Irmak Okulları'nın orada bir 2KM işareti gördüm sadece. Onu da sabah yürürken görmüştüm. İnsan Led ışıklarla yazar 2km, 3km , 4km vs. diye. Zaten bu koşuya katılan insanların %90 'ı amatör ve 7K onlar için hiç de fena olmayan bir mesafe. Dolayısıyla parkur üzerine her 500m/1Km arası tabela koymak motive olmak, aynı zamanda nefes/enerji kontrolü yapmak açısından oldukça faydalı olacaktır diye düşünüyorum. Üçüncüsü su istasyonları resmen sıkıntılıydı. Bir kez daha  Led tabelanın gerektiği bir noktaydı bu. Gecenin karanlığında binlerce insanın arasında koşuyorsan, koşucular tarafından önü istila edilmiş iki tane minik su istasyonunu es geçebiliyorsun. Kendi adıma 7K gibi bir mesafede zaten suya ihtiyaç duymuyorum fakat deli gibi susayan, ama istasyonu göremeden geçen birçok kişi olmuştur eminim.
Organizasyona dair başka bir eleştirim yok, hatta bu 3 konu dışında dediğim gibi çok başarılı buldum. Görsel şölen 10  numaraydı, Nike'ın dağıttığı çanta ve tshirt güzel gözüküyordu, nihayet pamuklu  klasik tshirt değil de koşu için tasarlanmış özel kumaş t-shirt veren bir organizasyon var. Geçen sene de bu konuda aynı şekilde davranmıştı Nike. Yine tebrik ediyorum kendisini. Bol Aferin.
New Balance Büyükada'da ne tshirt verdiler bilmiyorum ama, Eymir Gölü koşusunda verdikleri tshirt fiyaskoydu, aynı şekilde geçen sene  Vodafone Avrasya Maratonu Tshirtleri de rezaletti bence. Nike'a bakıp biraz feyz alsınlar. En basidinden şu örneği vereceğim; geçen sene Nike cadde koşusunda verilen siyah tshirtler tasarım ve kumaş açısından kaliteli olduğu için insanlar sevdiler ve benimsediler ki yarıştan sonrada spor esnasında veya günlük kıyafet üstüne tshirtü giymeye devam ettiler ve dolayısıyla bu insanlar üzerinden Nike şahane bir şekilde hem marka ve hemde organizasyon reklamını yapmış oldu. Kendim bizzat şahidim buna.  Geçen sene yapılan Avrasya Maratonu tshirtünü ise bir allahın kulunda görmedim yarıştan sonra.Yatıya gelen arkadaşlarıma veriyorum pijama niyetine...Vodafone Avrasya Maratonu için çalışan ekip; umarım izlemişsinizdir dün akşam gerçekleşen Nike Bağdat Caddesi koşusunu. Geçen seneye göre kendini çok daha iyileştirmiş, geliştirmiş bir organizasyon başarısına imza attı Nike. Umarım Vodafone Avrasya Maratonu 2013 organizasyon açısından geçen seneye göre daha bir eksiklerini tamamlamış olarak çıkar karşımıza kasım ayında. Hem gerilla koşup hemde utanmadan baştan aşağı incelemiş oldum koşuyu lakin genel olarak çok keyif aldığım için özellikle sıcağı sıcağına hemen yazmak istedim napiim:)

Tekrar tekrar Kadıköy insanına sevgiler, saygılar. Dün akşam ki şahane atmosferde onların inanılmaz desteği, koşucularla etkileşimi herşeyden daha güzeldi benim gözümde. Umarım böyle sahneleri bundan sonra başka koşularda da görürüz şehri-i İstanbul'umuz da:)

ps: görseller instagram'dan. çekenlerin ellerine sağlık.

Sakız Adası YM ve 10KM

30 Ağustos haftasonunda yapacak işiniz yoksa size mükemmel bi alternatif önerim var: Sakız Adası. Ben de sezonu güzel bir yerde bir yarışa katılarak açmak için etrafta dolanırken bambaşka bir yerden reklamı geldi bu yarışın. Yer güzel, 2 gece 3 gün 165€ tur da var, zaten tatil, enteresan bi alternatif. Ben rezervasyonumu yaptırdım, hatta perşembe öğleden sonra tek başıma arabayla Çeşme'ye gidiyorum, isteyen benle de gelebilir. Ya da isteyen bana Çeşme'deki evini veya bi arkadaşının koltuğunu paslayabilir, henüz kalacak yerim yok.

Rota gayet keyifliye benziyor ama elevation change'ler hakkında fikir edinemedim. Yarı maraton denemek istiyorum ama sıcak mı olur acaba diye de düşünmüyor değilim. Görücez bakalım. Neyse gelmek isteyen benle iletişime geçebilir, sinanko@gmail.com hatırlatmak gerekirse

Van'a Koşmak

Acil cevap bekleyen bir konu aslında bu, eğer müsaitseniz. Bu blogu okuyan, yazan veya ilgilenen herkes koşucu, hemen hemen hepimiz de Avrasya'da belli bir mesafeyi koşmayı planlıyoruz.

Şu ana kadar ben kendim için koştum ama bu sene bir fundraiser yapmak istedim. Bu fikri de bana Rotaryen abim Murat Kaynar verdi. Kendisi Adım Adım ile Runtalya'da koşmuş ve 50.000 TL civarı bir bağış toplamıştı. Bu bağışlar, Van Erciş'te depremden etkilenen çocuklara okul yaptırılması, eğitim birimleri kurulması için kullanılmış-kullanılıyor. Ama hala daha fona ihtiyaçları var, buranın işletme kalemlerinde büyük eksikler var. Murat Abi de bir yıl içinde, hele de aynı proje için ikinci kez bağış projesi yapmanın doğru olmayacağını -bence haklı olarak- düşünmüş, bunu bana teklif etti. Adım Adım'ın başındaki Gülsevim Hnm ile de iletişim halindeyim şu anda.

Biz TUFODER olarak böyle bir şey yapmak ister miyiz? Ben varım, kişisel olarak okeyim ama hep beraber olsak çok daha güzel olur. Ben AA'ya üye olmak istemiyorum, bir topluluk olacaksak TUFODER olalım ama yarattığımız fonları AA üzerinden, bizden daha başarılı şekilde kullanabilecek yerlere aktaralım derim. Gülsevim Hnm, kendi ofislerinde bir sunum da yapmak istiyor. Istanbul'da olanlarla beraber gidebiliriz de.

Bu konuyla ilgili hızlı bir dönüş yaparsanız çok sevinirim.

Yine Yeniden Avrasya

Geçen sene hani şu koşamadığım, 32. km'sinde bıraktığım Avrasya'yı bu sefer koşmaya çok çok ciddi niyetliyim. Azimle hazırlanıyorum, bu sene o 42 bi-te-cek.

Sizlerle de bu hazırlıklarımı paylaşayım, tavsiyelerinizi alayım istedim.

- Bir kere Avrasya'nın ardından yılbaşında personal trainer tuttuk. Fiyatı da makuldu. Canımızı okuyor. Eskisinden çok daha kuvvetli olduğumu, ilk zamanlarda yapamadığım hareketleri şimdi nasıl rahat yaptığımı gördükçe motive oluyorum. Bir süre pek koşmadan, hatta hiç koşmadan antreman yaptım. Sonrasında baya yavaşlamıştım açıkçası. Hatta dedim, bu antremanlar beni yavaşlatıyor mu? Ama yavaş yavaş eski hızıma döndüm. Bu yaz sıcaklarında eski hızımdaysam, havalar kendine geldi mi çok daha iyi koşarım eminim.

- Sonrasında bizim personal trainer'ın beraber çalıştığı yerdeki hocaların birinden koşu antremanları aldım. Haftada 3 koşu, 2 antreman yapıyorum. Koşuların biri hız (şu anda 5km 12 hızla), biri patlama (30 sn sprint, 90 sn yavaş), bir de uzun koşu. Uzun koşularda niyet 20 diyor ama her hafta yarı maraton koşamicam açıkçası :) Efeyle bir Bodrum sabahında çıkıp 8 km koştuk, o kendi içinde 20'ye tekabül ediyor zaten. Onun dışında da Belgrad'da 2 veya 3 tur koşuyorum genelde. Bu hafta bu koşu antremanlarında bazı değişiklikler yapacak hoca. Mesela sprinti 45 sn-90 sn cycle'ına çekecekmiş. Ama bu antremanları yapmaya başladığımdan beri koşumun ciddi geliştiğini gördüm.

- Bir de ben yemek yemeyi fazla seviyorum. O yüzden de bir türlü kilo veremiyor, bıngıllarımı yanımda taşımam gerekiyordu her koşuda. Chef's Pack diye bir şeye üye oldum 2-3 haftadır. Yemeklerimi eve getiriyor haftalık. Ben de onları yiyorum. Hem öğün başına da 15 TL'ye geliyor. Ayrıca hem doyurucu besleniyorum hem de sağlıklı. Ayrıca ben anormal yemek seçerim, ona göre yemek listesi de veriyorlar. Şukela.

Hepsini yapıyorum, tatillerde de koşuyorum. Bu sene çok azimliyim, o maraton bitecek! Arada da koşulara yazıldım ama pek fazla yok. Hatta itiraf etmek gerekirse sadece Büyükada Koşusuna yazıldım şimdilik :) Bir de aslında Macerada diye bir şey varmış, hafif triatlon kafası (ki seneye yaz da triatlon koşucam). Ama o RockNCoke haftasonuna geldiği için gidemicem. Iyi yarışlar bilen ve yazılan var mı? (Nike Run'da da burada olmayacağım maalesef)

Sizin nasıl gidiyor herşey, antremanlar yolunda mı? Nelere hazırlanıyorsunuz?

An Unfinished Symphony : Marathon De Paris 2013

2012 Ekim ayında Amsterdam'da maraton koştuktan sonra kasımda İstanbul Maratonu'nda 15k'yı aradan çıkaran ve iki hafta sonra aralık başında 2013 nisanında ki 'Paris Maratonu' için hazırlanmaya başlayan bendeniz, programa başlamamdan 3 hafta sonra aralığın  26. gününe denk gelen o soğuk sisli sabahında koşumun 8. km'sinde hissettiğim kasık ağrısının antremanlarımı çılgıncasına sekteye uğratacağını, ve hatta aylarca koşmanın 'k' sinin yanından geçemememe sebep olacağını nerden bilebilirdim :) Kısaca sevgili Murphy yine yapacağını yaptı ve şöyle birkaç hafta dinlenmeyle geçebilecek bir bilek burkulması veya adale kasılması yerine, iyileşme süresi birkaç ay ile bir yılı (ve duruma göre daha bile fazla) bulan femur başı ödemini reva gördü bana.

Aylardır antreman yapmadığım halde ara ara tekrarlayan ağrı yüzünden geçtiğimiz temmuz ayında (tam 6 ay sonra) çektirdiğim ikinci MR'da görünene göre ödem sadece %50 iyileşmiş.Öyle skıcı birşey işte...

Neyse, bu hiç beklemediğim bölgede ortaya çıkan sakatlanma yüzünden mart ayında Runtalya'ya katılamadım. Zira doktor, öngördüğü süreden önce bırakın düzenli antremanı, vapura yetişmek için koşmamı bile katiyetle yasaklamıştı çünkü bir keresinde vapura yetişmek için sadece birkaç metrecik koşturup sonra karşı taraftaki programa devam edemeyecek kadar ağrı başladığı için aynı vapurdan inemeyip tırın tırın geri dönmüştüm...

Neyse böyle ağrılı acılı bir üç ay geçirdikten sonra geçirdikten sonra nisanda son kontrolüme gittim.
Paris Maratonu'ndan tam bir hafta önceye denk gelen bu kontrolde doktorumun zorlamadan birkaç km koşmayı deneyebileceğimi söylemesiyle aylar sonra ilk defa deneme sürüşü(!)ne  çıktım, topu topu 8 km koşabildim ve ağrı başlar  gibi olunca bıraktım... Paris'te en kötü bu kadar koşarım ne yapalım dedim...Sonuçta herşey aylar öncesinden ayarlanmıştı...

Maraton fuarı konusunda çok bişi söyleyemeceğim çünkü fuara gitmeden önce bir kahve içelim diye oturduğumuz kafede telefonumun çalındığını farkettim (mörfi), ve turkcelli ara hattı kapattır vs. işleri yüzünden çok vakit kaybettim. Etrafta çok dolaşmadan numaramı alırım çıkarım düşüncesiyle fuara günün son zamanlarını ayırdığımdan, gittiğimde kapanmasına sanırım 40 dakika filan vardı, birçok stand geri toplanıyordu. Sağlık sertifikamı verdim, numaramı ve çantamı kolayca aldım.

Zaten aylardır koşamadığım için moralim bozuk, üstüne telefonum çalınmış, bir de onlarca koşunun ardından özenle seçilmiş kalp atışlarımla haleti ruhiyemi dengeleyen müziklerim ve bana kaç km koştuğumu söyleyen nike running application'ım telefonla beraber yok olmuş! Demotive olmak için daha ne olsun dimi???
Neyse bu psikolojiyle battı balık yan gider diyerek bir önceki süper itina gösterdiğim hazırlık sürecime inat edercesine  sıfır egzersizle geçen 3.5 ayın üzerine maratondan önceki son gün geç saatte bol soslu güzel bir yemek ve yanında bir kaç kadeh şarap yuvarladıktan sonra ertesi sabahı düşünerek yattığımda gece saat 2'ye geliyordu:) 5 saat uyku bakalım nasıl etkileyecekti bünyemi:)
Şimdi düşününce Paris maratonu bir nevi deney gibi oldu aslında benim için...

Sabah alarm çaldığında ilk düşündüğüm şey 'boşver, zaten koşamayacaksın, uyu işte misler gibi' oldu.
Düşüncelerin sesini kısıp, hazırlanıp çıktığımda kahvaltı olarak bir muz, fuardan aldığım bir tane yulaflı bar ve birazda ceviz fındık yemiştim. Öncesinde yaptığım gibi izotonik içecek vs içmedim bu kez. Nasılsa eğlencesine katılıyorum ya...


Otelden çıktığımızda hava çok ama çok soğuktu. Paris değilde Miami maratonuna gelmişimcesine gibi diz altı tayt ve kısa kollu tshirt üstüne deri ceket giymiştim. Çok üşüdüğümü sanıyordum, ama o sırada maratonun başlamasını beklerken buz devrine gidip geleceğimi henüz bilmiyordum tabii:)  Neyse iki metro üç adım gittikten sonra meşhur zafer anıtı Arc de Triomphe'un orada yeryüzüne çıktık. Kalabalıkla beraber şanzelize'den concorde tarafına doğru yürümeye başladık. Nihayet caddenin ortasının maraton koşucuları için kapatıldığı bölüme geldiğimizde maratonun başlamasına 20 dakika vardı. Hemen ceketimi arkadaşıma verdim ve kendi pace'imin olduğu bölüme geçtim. Çoooook kalabalıktı. İnanılmaz. Ve tabii yine her milletten insan vardı... Organizasyon dahilinde maratoncuları gaza getirmek için son ses çalan müzikler çok kötüydü.

Bunun dışında tuvalet kuyrukları korkunçtu. Şöyle söyliyim bu sefer tam 45 dk tuvalet kuyrugunda bekledim ve hava o kadar soğuktu ki çişi olmayanın bile çişi gelir... Nasılsa koşamicam diye maraton kafasından o kadar çıkmışım ki, İstanbul'dan ayrılırken koşudan çok tatile gidiyor havasında olduğum için yanıma koşmaya başlayana kadar sıcak tutacak bir sweatshirt vs. almayı akıl edememiştim. Siz siz olun nisanda Paris'te koşacaksanız, sakın ama sakın ama sakın! bu hataya düşmeyin, mutlaka kalın bir polar yada en azından atınca üzülmeyeceğiniz bir sweatshirt vs alın. Gerçekten çok soğuk... O sabahtan sonra insan vücudunun direnciyle ilgili düşüncelerim yepyeni bir boyut kazandı. Gerçektende o ayazda üstümde yazlık tshirt altımda yarım taytla beklerken o bir saatte zatüre olmadıysam, bir daha zaten istesemde olmam, olamam. Hatta kışın kombiyi açmadan yaşayabilirmişim demek ki diye bile düşündüm:) Neyse şaka bir yana bir ara o kadar üşüdüm ki  baktım maraton başlamış çoktan ama benim önümde binlerce insanda hala bir kıpırtı yok, demek ki daha çok sürecek bize sıra gelmesi....'acaba vazgeçip dönsem mi?' diye düşündüm. Ah o dondurucu soğuk yok mu! İnsanın aklına edepsiz düşünceler sokuyor!!  Fakat bir yandanda atmosfer yine o kadar büyüleyiciydi ki!

Dünyanın en güzel şehirlerinden birinde onbinlerce insanla birlikte aynı amaç için bir aradasın ve çalan kötü müziklere, dondurucu soğuğa rağmen,  sabahın ilk ışıklarını önündeki uzun boylu tiplerin arasından yakalayıp ısınmaya çalışırken yinede çok sakin ve pozitif hissediyorsun:)
Hahaha bu kadar lafın üstüne şu son yapıcı cümlem  çok inandırıcı gelmemiş olabilir ama öyle gerçektende :)) Yemin ederim!! :P

Bu arada sorun havanın soğuk olmasından ziyade katılımcı sayısı çooook fazla olduğu için maraton başladıktan sonra start çizgisinin altından geçene kadar en az bir yarım saat bekliyor olmak. Tabii 3 saat altı pace grubundaysan o kadar beklemiyorsundur heralde...Neyse.. koşabilmek için binlerce insanın ilerleyip önümü açmasını beklediğim süre ile wc için bir extra 10 dk birleşince, start'ın altından geçmem 55 dakikamı aldı! İnanılmaz değil mi:) Tam 55 dakika!! Ve tabii bir kez daha arkadaşlarım beni kalabalıkta gözden kaçırdıklarını düşünüp şehrin sokaklarına vurmuşlar kendilerini. Sayelerinde  09:00 - 09:40 arası koşan binlerce insanın yüzlerce fotoğrafı mevcut elimde, ve tabi hiçbirinde ben yokum:)

Nihayet start'ın altından geçtiğimde saat 09:55'ti. Bir kez hareket etmeye başladıktan sonra donmuş bedenim çabucak ısındı ve kendime geldim. Bu arada 'Kalabalıktan koşamıyorum' gibi bir durum yaşamadım hiç. Caddeler geniş olduğu için rahat rahat çarpmadan etmeden koşabiliyorsun.







 Az koşacağımı düşündüğüm için yanıma arkadaşımın içinde ne müzik olduğuna dair hiçbir fikrimin olmadığı iphone'nu dışında hiçbir enerji jeli, içecek veya besin barı almadım. İlk 5 km sonunda en birinci istasyondaki bütün suların tükenmiş olduğunu gördüğümde canım sıkıldı çünkü çok susamıştım,  sonraki 2 km'yi avcı gibi yerde açılmamış su şişesi arayarak koştum ve nihayet ezilmiş bir şişe bulup ağzıma dikmemle az ilerde yeni bir istasyon olduğunu farketmem bir oldu:) İlk istasyondaki hayal kırıklığını neyseki sonrakilerde yaşamadım.
Ben vardığımda hepsinde hala yiyecek ve içecek vardı. Hahaha böyle okuyunca sanki sadece yemeye içmeye gitmişim gibi geldi kulağıma:) Neyse... Amsterdam Maratonu'ndaki istasyonlarda verilen sıvı jeller, izotonik içeceklerden sonra Paris Maratonunda verilen küp şeker, kuru üzüm, kesilmiş (çok leziz) portakallar, muz ve sadece suyu görünce 'ucuza mı kaçmış bunlar ayol?' diye düşünmedim desem yalan olur. Hatta küp şekeri görünce istem dışı güldüm:)

Neyse geyik bir yana 'Acaba bunlar enerji açısından yeterli olur mu?' dedim, çünkü neticede bende bir amatörüm ve daha önceki 'one and only' maratonuma hazırlanırken (ve koşarken) sadece sıvı jel kullanmıştım. Neyse gördüm ki dalından istasyona gelmiş, işlenmemiş doğal gıdalarda gayet işe yarıyormuş. İstasyonlarda bol bol portakal attım ağzıma.

Su içmeyide abartmayacak derecede ihmal etmedim. Tek sıkıntı üstümde kemer vs. olmadığı için istasyondan aldıgım su şişesini atmayı göze alamayıp elimde tutarak koşmam oldu çünkü bir sonraki istasyonun nerede olduğunu bilmiyordum ve öyle güzel tarihi sokakları bir kez daha gözüm yerde açılmamış şişe ararken geçmek istemedim:)


En fazla 5 km koşarım diyerek başladığım Paris Maratonu'nda 21. km işaretini görene kadar yaklaşık 2 saat 10 dakika koştum. 3.5 ay sıfır antreman, sıfır egzersizden sonra o bacakla bunu nasıl yaptım tam olarak hala çözebilmiş değilim fakat etkisinin çok büyük olduğunu düşündüğüm şeyleri söyleyeyim; görebildiğim kısmıyla parkuru çok sevdim, bir kere şanzelizeden arkama zafer anıtını alarak binlerce insanla koşmaya başladığımda  bir kez daha çok güzel çok özel hissettim. Bu koşucu kafası gerçekten anlatılmaz, yaşanır bir hadise bence... çok başka bir his...Sabahın o erken saatlerinde Paris'in bana ve bizlere tahsis edilmiş olan  bomboş sokaklarından geçmek çok keyifliydi.
Artık nasıl moralim yerine gelmişse, nasıl bir keyiflenmişsem; arkadaşımın 'shuffle shake' modunda kaldığını 40 dakika sonra farkettiğim iphonunda her 5 saniyede bir başka şarkıya atlayan indie müzik ağırlıklı (koşu için bana göre kabus) müzik listesini bile pek önemseyemedim:)

 Bu arada halk desteği müzikal anlamda harikaydı. Hemen her köşebaşında amatör bir grup caz, funk, rock, samba artık aklınıza ne gelirse koşanlar için çalıyorlardı.

Ve çok enteresan, 'şu bacağımdaki sakatlık olmasaymış sanırım ben bu maratonu bitirirdim' gibi hissettim. Yani o bacakla 21 km koştuktan sonra bile 'çok bitik, çok vs. ' durumda değildim ve bu enerjinin büyük bir kısmının atmosferden çok keyif almış olmamdan kaynaklandığını düşünüyorum.
Koştuğum kadarı gayet düz olan parkurun geri kalan bölümünü görememek, finish'in altından geçememek içimde kaldı resmen:)
Tabii bu arada şu besin jelleri, izotonik içecekler gerçekten ne kadar çok çok gerekliymiş onu da sorgulamadım değil...Kuru üzüm ve portakal oldukça işe yarıyormuş gibi geldi. Tabii bunlarla maraton koşmadım ama 21 km içinde beni çok iyi idare ettiler.

Bu kadar keyif alacağımı hiç tahmin etmediğim Paris Maratonu'nu sağlığım tekrar 42km koşmaya
hazır olduğunda, kesinlikle tekrar deneyeceğim.
Bu arada maratondan sonra sakatlandığım bölgeyle ilgili herhangi bir olumsuz ilerleme olmadı.
Durduktan yarım saat sonra normal yürüyebiliyordum.

Bu arada ağrılarım hala tam olarak geçmiş değil fakat doktorun ısrarıyla bir hafta önce tekrar başladım antremanlara. Ödem hala(!) yarı yarıya iyileşmiş olduğu için çok ufak ufak çok sakin sakin yapmaktayım koşularımı. Heran tekrar sancıyabiliyor çünkü...Şimdi uzun zamandan sonra ilk deneme olarak eylülde NB Büyükada Koşusuna katılmayı hedef koydum. Daha sonra ekimde Garda Gölü Maratonu'na katılacağım, fakat yine 15 km için:) ve hala iyiysem bir daha koşmam dediğim İstanbul Maratonu'nda bu sefer çevreden gelen ısrarla yine bir 15 km koşacağım. Neyse bu yıl finish'i değiştirmişler. 15k koşanlar finishten önceki o korkunç yokuşu çıkmayacakmış...
Son söz olarak; spor olayını bisiklet ve yüzmeyle dengelemeye çalışsamda sanki hiçbiri koşmanın verdiği hazzı ve huzuru vermiyor gibi hissediyorum : ) Koşmaya bayılıyorum yahuuu!!!

3-4 kısa zırvalama

En kısasından bir kaç hikaye

1) 3 haftadır spor salonuna gitmiyorum.. galiba 1998 yılından beri bu bir ilk... ama, mutluyum... her gün yapacak bir şeyler buluyorum. Bisiklet, kürek, TRX, wakeboard, kettlebell derken aktif kalıyorum, sonuç olarak keyfim yerimde, önemli olan da bu..World is your gym dedik, ufalma hayaliye atlıyoruz hoplıuyoruz zıplıyoruz yüzüyoruz koşuyoruz :))

Runtalyadan beri toplasanız toplasanız 5 max 10 kere koşmuşumdur.. geçen gün gaza geldim, 5K koştum.. Her zamanki gibi sabah erkenden kalkılır, nike running app açılır ve koşmaya başlanır..
Burdan hikayeler ayrılıyor

2) ömrüm boyunca yetersiz stretchingden midir nedir, (ondan tabii başka neden olacak) takoz gibiyim.. kötü manada... koşarken heryerim ayrı gergin, bitince ayrı gergin..
Eski hızımdan da eser yok.. Range of motion(ROM) denen meret her kasın belirli sahip olduğu hareket kabiliyetine bağlı.. bu range of motion ne kadarına sahipseniz sizin için o kadar iyi...

çıkan ders.. her gün stretching.. tam uygulayamasam da evin her yerine not düştüm 'Bugün stretching yaptın mı??'
siz de yapın sonra benim gibi kalas olmayın, esnek olun, rahat olun

3) Nike running app açtım dedim ya, koşu biter, zaten keyfim yok.. mesafe kötü zaman kötü , eklemler alarmda, buzluktaki buzlara
en hızlı nası ulaşabilirim hayaliyle yaşarken bir de ne göriyim...
Bir yandan kulağımda Elli Goulding beni 'aferin iyi koştun' diye yalandan da olsun tebrik ederken (nike app'çiler iyi bilir) bir yandan nike friends leaderboarda  bakma gafletinde bulundum...

ve ne göreyim... bunun türkçe meali yok

TOTAL FEMALE DOMINATION

Saygı!

Tebrikler kızlar, Sezarın hakkı Sezara... daha ayın bitmesine 10 gün var, Canses 110km ile dağıtmış ortalığı, Leyla 89.7km ile coşmuş ama  sağlam takipte San Francisco'dan Elif var 85.1km ile... Gizem Oya derken  ben daha 17 km deyim ardından 13 km ile kuzen geliyo ..
listede erkek yok sanmayın 6. dan 13.ye 1 kız var..
Tebrikler hepinize!!!

Bu saatten sonra ilk 3 uzak ama 4.lükte gözüm var, bilginize;)

4) geçen gün ilk defa 3 köpek tarafından sabahın köründe çok ciddi kovalandım, bi sopa bulup savurmam(vurmadım) sayesinde kurtardım.. ama ilk defa böyle bişiy yaşadım , kimsenin başına gelmesin.. hemen köpek savar sipariş ettim.. üşenmeden yanıma alırmıyım her koşu bilmiyorum ama bakalım..

5) Dün Amerikan koşu efsanesi Steve Prefontaine'in ölüm yıldönümüydü. 23  yaşında olmasına rağmen , Munich olimpiyatlarında 5000metrede  4.lükten, sports illustrated a kapak olan ilk koşuculuktan, nike in heykelini diktiği ilk ve tek sporcu olmasından mı başlasam anlatmaya bilemem, ama amerikadaki şu an ki koşu sporunun temelini atan kişidir..

kendisini saygıyla anıyoruz ..

anma amacıyla STOP PRE  tshirt'ümle çıktığım koşuda bir foto ve kuzen de aynı poz aynı tshirt.. :)

Önce ben koydum instagrama

5 dk sonra aynı foto kuzenden:)

 
Steve Prefontaine'in biyografik filmi Without Limits'i de hepinize şiddetle tavsiye ederim.. oynayanları görünce şaşıracaksınız zaten

6) Sinanko ile hala %100 olmasa da, %90 agustos 3 itibariyle antremanlarına başlayarak Avrasya Maratonu denilen  42.195km'lik eziyeti kendimize yapıcaz.. aramıza katılmak isteyenlere kapımız sonuna kadar açık ,zaten ben bodrumda o istanbulda hazırlanacak ama sıkı bir telefon email ve veri trafiğiyle birbirimizi yolda tutacağımıza inanıyorum

7) Yeni bir blog var, ben severek takip ediyorum, sonuna kadar destekliyorum

http://sherunstheworld.blogspot.com/

Leyla, Hande, Duygu fena koşuyolar üstüne de her konuda yazmaya başlamışlar...
kendileri guest blogger olarak buraya da davet ediyorum.. güzel hikayeleri uzun uzun yazmak için kesin vardır :)


Her türlü edebiyat kuralını çiğnedikten sonra en sokak ağzıyla yazdığım bu blog için özür... ama bunları en kısa ve hızlı bu şekilde paylaşabilecektim.. yoksa unutulup gidecekti herşey

şimdi çıkın koşun, sonra anlatın bakalım neler oluyo sizin koşu, spor dünyanızda


sevgiler
EFE

Çayırova Yarışı

Merhaba sevgili TUFODER camiası,

Bir süredir sessiziz, bu aralar heralde aramızda pek fazla yarışlara katılan olmadığındandır diye tahmin ediyorum. Kendi adıma Avrasya'dan sonra gelen motivasyon düşüklüğünü yeni yeni üzerimden atıyorum. Hazır bunu atmışken de ufak ufak yarışlara katılayım dedim. En yakın yarış, bu pazar günü koşulacak Çayırova Yarışı. Hem 10K var, hem de yarı maraton var. Ben karar veremedim hangisine katılacağımı, bakıcam yakın zamanda. Ama hem Istanbul'a yakınlığı hem de motivasyon açısından pazar günü orada olmayı düşünüyorum. Gitmek isteyenlerle beraber birşeyler ayarlayıp gidebiliriz. 

Bu arada yakın bir süre sonra sizlere bir fundraiser projesi ile geleceğim. Henüz kesinleşmediğinden dolayı detayları vermiyorum ama önden bir teaser vereyim istedim. Avrasya'da böyle bir projeye katılmak ister misiniz?

Herkese güneşli günler boş koşular

S

Öldüreceğine Diriltmek

Boston Maratonu'nda olanlar ne kadar anlamsız, ne kadar saçma olaylar kelimelere sığdırmak mümkün değil. Niye bir kişi, maraton bombalar ki? Ne bir politik duruşu olan, ne ayrımcılık yapan, hiç kimseye zararı olmayan bir aktivite. Aklıma gelen tek sebep, korku yaratıp böyle bir güzelliğe katılımları azaltmak, insanlarda korku oluşturmak. Ama benim tanıdığım kadarınca koşu komünü, tam tersine daha da fazla katılımcıyla geri dönecektir: Bu hafta Londra'da, seneye Boston'da. 

Kendimden örnek vereyim. Sporu kesmememe rağmen açıkçası bir süredir maraton koşma motivasyonum azalmıştı. Kendimi o yönde motive etmekte zorlanıyordum. Ama şimdi, o bombalamadan sonra, gittikçe artıyor motivasyonum. Belki bir gün kendimi yeteri kadar geliştirip Boston Maratonu'nda bile koşabilirim. Yani korku kültürünü koşuculara yaymak (tabi niyet buysa) yapanlar için çok kolay bir şey olmayacaktır. 

Bu arada haftasonu, 23 Nisan'ı da bahane edip 4 gün Likya Yolu'na gidiyorum. Eğer tavsiyeleriniz varsa buyrun, elimden geldiğince dinlemeye çalışırım. Yoksa da dönüşte konuyla ilgili yazarım. 

Zevgiler Zaygılar

Son 6ay, Runtalya2013 ve diyaloglar

Uyarı! Bu blog yazısı uzun ve karışık olacak!

En son blogda yollara,  koşu bantlarına meydan okuyordum bir kaç hafta sonra olacaklardan habersiz, sonuçlarından bilgisiz... 

Ey istanbul sen mi beni yeniceksin, yoksa ben mi seni diye moby dick'e kafa tutar gibi yaşlı balıkçıdan bozma artistlik yaparsanız evren sizi biraz ciddiye alır, o lafları yutturur..ben ettim, siz etmeyin... 

O son 6 ayda sakatlıklardan sakatlık, tedavilerden tedavi beğenemezken aklımda bir yerden sonra tek bir hedef kaldı.. 

Tekrardan acı çekmeden koşabilmek...

Bazı şeylerin kıymetini kaybedince daha iyi anlıyorsunuz ya, işte bunu ben en sevdiğim şeyleri kaybederek öğrendim.. Koşmayı, bisiklete binmeyi, wakeboardu, kitesurfü ve en kötüsü... Yelkeni.. 

6 ayın üzerinde geçen bu süre bana çok şeyi öğretti ve bir dizi karar almama sebep oldu. En önemlisi artık olimpiyatlara hazırlanmayacağımdı.. 2kilometre bile koşamayan birinin olimpiyatlardan önce çok daha farklı öncelikleri olmalıydı herşeyden önce..

Ekim sonu koşmaya can attığım amsterdam yarı maratonunu koşamamıştım.. hatta dönüşünde yürüyemiyordum bile.. Ocak ayına doğru daha iyi olsam da hala sayısız ilaç, bengay krem ve benzeri tedaviye yönelik herşeyden bıkmış olmak önemli bir kararı beraberinde getirdi.. Artık olimpiyatlar için yelken yoktu.. 

Hikayemizi daha da dramatikleşitrmeden son 2 ay içerisinde olan güzel olaylara geçiyim.. Artık ağır siklet olmam gerekmediği için fazladan olan 20kilonun 5ini vermiştim vermeye de devam ediyorum .. ağrılarım ciddi derecede azalmıştı ve esneklik için yapmadığım şey, okumadığım konu kalmamıştı.. Halen çok dikkatli olmam gerekse de sabah akşam stetching , yogadan bozma stabilite ve range of motion(ROM/esneklik) hareketleri işe yaramaya başlıyordu.. 

Ardından iç sesimle  fırtınalarla dolu bir kaç hafta

Şubat başı İlk olarak 3km koştum.. İlk gün ağrı olmasa da, 2 gün sonra uyandığımda canım acıyordu.. Ardından 2-3 günde bir... 

Buz , stretching voltaren.. 

"İyileştim!! "

"2km, koşamadım bile, canım acıyor.. "

"5km , rüzgar gibiyim!!!"

" Dizimde buz, tv başında"

"1.5 km.. Bittim ben "

"4x400 metre depar, rüzgarın oğlu geri döndü..."

"Sabah kalk , diz ve bileğe buz ardından voltaren patch.. 

Bana bunun battananiyesi lazım.."

Amsterdamdan sonra kendime yetişmek için söz verdiğim runtalya yarı maratonuna 2 hafta var ve ben 5km bile koşamıyorum bazen.. 

"Antalya'ya gidicem, başka yolu yok! "

"Koşmassam ne olur ki? "

"Ya 10 koşsam?"

"Geçen sene de antremansız 21 koştun, yaparsın , seni kesseler acımaz.."

"Araba kullanırken dizim ağrıyo "

"4km koştum!!! "

"Uçakta dizim ağrıdı "

"6x200? "

"Merhaba Elif hanım, ben yarı maratona olan kaydımı 10K'ya degiştirmek isityorum"

 "kaydınız değişti efe bey"

 "teşekkürler elif hanım" 

"Bekle beni runtalya yenicem senii!!!!"

"Bengay nerde? "

Otelimiz Hillside Su lobisinde kafam havalarda

Sanki ilk defa bir spor müsabakasına katılırmışçasına kalbim güm güm..

"Kaçta kalkıcaz?" 

"ben 6:45te ayaktayım sizi bilmem"

"Kahvaltıda muz ye efe"

"Bol su iç efe"

"Dizim mi?? İyiyim iyiyim, hah hah hah, sen nasılsın? İyi yarışlar!! :))"

"Dizim ağrıyo:("

"Compression socks lazımmı?"

 "Peki kalın lycra?? "

"Boyunluk taksammı?? Sıcak tutar.. Hava kaç derece?? "

"Isınmayı napıyoduk? Kaç dk? Ne kadar?"

"Isınmayı mı bilmiyosun hala eşşek sıpası"

" Offf efsane koşucam !!! "

"İnşallah bitiririm..."

Herkes fotoğraf çekilir muhteşem anılar yaparken ben ısınıyordum.. 

"Isın efe ısın, başka şansın yok, ısın "

Isınmadan sonra ben de 1 fotoğraf çekilebildim (Ben , Mert, Yiğit)

Önden yarı maraton ve tam maratoncular.. Başarılar cesur insanlar, seneye tekrar yanınızda olucam inşallah..

"Biter mi ? Muzik ne koyucaM?? "

"Zaten ipodu evde unuttun dikkatsiz adam"

"Abi sen bakma bana bas git.."

3-2-1, başlaa!!! 

Kulaklıklar takıldı, müziğin sesi açıldı ama duyduğum tek şey nefesim... Tüm dertler, iç ses bir kenara çekildi ve mantığıma yol verdi sanki..

 Öne doğru eğil ve taraklarına bas efe.. Yerle temasın az olsun..  Nefesini dinle, garmin pace'in 6:15in altına inmesin, daha çok erken.. Nabız 140, herşey kontrol altında..

Okuduğum tarih ve günümüz koşucularını bir araya getiren born to run'lardan, ultramaratonun en büyük üstadlarından dean karnazes'lere, youtube da son zamanlarda en çok seyrettiğim koşu videoları sanki kafamın içinde birer birer tekrardan oynuyordu.. Nefes, teknik, ritim, hepsi sanki aylardır bu yarış için hazırlanmışçasına bir anda mükemmel bir ritme girdi.. Kulağımda müzik ama aklım tamamen sessiz... 

Nefes al, nefes ver..

Kalabalığın arkasına takılmamak ve bu yakaladığım sanki çalışılmış ritmi bozmamak için kendimi sağdaki rixos kaldırımına attım.. Biliyorum, asfalt arnavut kaldırım taşında koşmaktan iyidir, ama tempomu bozamam.. O an dünyada sahip olduğum tek şey tempom.. 

1. Kilometre... 6:29... 

Bravo efe, bunun gibi 9 tane daha ve bu yarış numarası da duvarındaki yerini alır... 

9tane mi?? Ben ölüyorum...

Derken, bunun gibi acil durumlarda hep imdadıma yetişmiş (şaka değil, hayatımı kurtarmışlığı var) yegane dostum Mert yanımda belirir, ritmimiz aynı, meğersem tam arkamdaymış.. Yüzünde gülümseme.. Giderim ben dostumla gittiğim yere kadar :) biraz hızlandık bile, bir anda bu sefer sağımda başka bir tanıdık gülümseme... Ortaokul, lise, istanbul, new york derken dünyanın her yerinde yanımda olan canım arkadaşım  Selin, hoş geldin :)

Burda iphone'da çalmasa da benim aklımda başka bir parça, mor ve ötesi- daha mutlu olamam.. 

6.05... 2.km ..

Sanki anlaşmışçasına, beraber hazırlanmış gibi aynı tempo, uygun adım marş.. "Mert, Selin istiyosanız siz gidin , beni beklemeyin"

 "böyle iyi Efe" 

Keyfim yerinde 

     "Su isteyen?" 

3. 4. Km.. Diz sağlam... Bilekler , check.. 

Quad, tamam.. Aşil?? Gayet iyi ... Hadi hayırlısı.. 

4.5km "sen git mert??" "Yok abi 5 ten sonra gazlarız " 

5K - 31:05

"Hadi abi 1 saatin altında bitiriyoruz" 

"Arkandayım mert!!"

5.5.km arkandayım mert.. 6km... 15 metre arkandayım mert.. 7Km.. Mert ufukta, Selin ise benim arkamda.. Ne kadar arkamda olduğuna bakmak istiyorum ama korkuyorum.. Onu arkamda görememekten korkuyorum.. Daha da kötüsü görürsem duracağımdan korkuyorum.. Nabız bir süredir 165-170... Antremansız bacaklarım yanıyor.. Durmak istiyorum.. 

"Dizim mi ağrıyo acaba? "

"Hayır efe!! Hiçbir yerin ağrımıyo, devam et !!"

 "Ayağım? "

"Devam et efe! "

"Bileğim iyi mi?? "

"Sus ve koşmaya devam et.. "

8. Km 

"topuğum ağrıyo galiba.. "

"Amma mızmızlandın koca karı gibi"

İç sesimin beni çocuk azarlarmışçasına posta koymasından sanki bıkmamışım gibi kafamda sürekli senaryolar var.. 

Ritim bozulmaya başladı, formum artık topuklara kaydı..

"Topuklarını vurma efe.. "

"Başka şansın yok, bitirmek istiyosan, topuklardasın artık.. " mantık tekrardan devrede.. Neye hazır neye hazır olmadığını çok iyi biliyor...

"Öne eğil efe..."

"Düşmek istiyosan eğil.. Halim kalmadı"

"Sırtım niye ağrıyo?  Bu kadar mı kasmışım kendimi?? "

Altı üstü ortalama bi 1saat 10km koşucam,  sanki içimde freud, ego, super ego,  id oturmuşlar okey oynuyolar

9. Km54:00 

"olacak galiba.. "

"Koş efe koş.. "

"Küçük adımlar, seri adımlar... "

"Tarak ağırlık merkezine, koş efe koş..."

 Ağrılardan eser yok 

Son 400 metre, yürüyen biri.. benle geçen sene yarı maratonun son  1kmsini koştuğu için minnettar olduğum alman abla aklımda, aynısını yapmak sadece benim teşekkür şeklim.. 

"Hadi koş!!!!"

Hiç tanımadığım birinden aldığım samimi bir gülümseme ile yok olan bütün acı.. 

Son 200 metre ve finiş ... 

Pain is temporary

Bitti!!!

Ben de bittim... 

Son depar sağolsun, gene midemden bir inkar, bir isyan.. Nerede beniM geçen sene samimi olduğum ağaç dibi? 

Yanlış alarm.. 

Belki de daha koşardım demek bu... 

Ne demek olduğu çok ta umrumda değil... Mert orada, Teşekkürler dostum.. süprize bak!  Barış geldi bile, ardından Selin ve Alev.. Tuğçe'de hemen arkalarında...

Tam kadro (ne yazık ki hiç başlamayan Yiğit dışında.. Seneye kuzen) finiş çizgisinde, runtalya 2013'ü bitirmenin gururuyla... 

Su, powerade derken otel yolunda ayaklar şiş, diz sızlıyor, sol topuk 'bi de benle uğraşıcaksın önümüzdeki 1-2 hafta' diyor ama çok ta umrumda değil.. Son zamanların en mutlu anlarından bir demet.. Solumda Selin, yanında Mert boynumuzda madalyalar.. Amatörlüğün huzuru, koşabilmenin sevinci...

Daha mutlu olamam

Önemli olan bitirmekten öte, tekrardan asfaltta olmak.. Daha önce de söylemiştim ve hep söylemeye devam edeceğim sanırım..

Koşamamanın verdiği acı, koşmanın yarattığı ağrılardan daha yoğun..

 dönüş yolu: dipnot: Bir daha RUNtalya arabayla ASLA!!

Bildiğim tek şey son 3-4 aydır yaptıklarım işe yarıyor ve yavaş yavaş özüme dönüyorum.. Daha çok uzun bir yol var ama geri dönmeye deyecek bir zorluk.. 

Şimdi bir sonraki yarış ne zaman bilmiyorum, yarışmak için de koşmuyorum.. 

Artık tek bildiğim yarım saat bulduğum her an,  nerede olursam olayım,  spor ayakkabılarımı aldığım gibi kendimi sokağa atmak.. 

Isın , vücudunu dinle , stretch..

Bengay nerde? 

Dear Tufoder,

Halen ofiste oldugum su saatlerde aklım kosmakta biraz, umarım bu aksamı kacırmıyacagım. Burayı ufak bir "forum" olarak kullanma riskiyle beraber fellow runnerlar olarak size bir uzmanlık sorum var - ben neden bi turlu hızlanamıyorum acaba?
Hız hic bir zaman onceligim olmadı, ama etrafımdakilerin 1k-5k-10k pacelerini gordukce (ah hepsi bu nike running app yuzunden!) kendimi biraz kotu hissediyorum.  Hala gecen sene aynı donedeki pace'imdeyim. Evet bu konuda ozellikle birsey de yapmıyorum ama dogal olarak biraz hızlanmam gerekmez miydi artık :(
Neyse, sanıyorum "interval training" yapmam lazım, internette de bir ton materyal var bununla ilgili, ama sizden de bir fikir alıyım istedim, var mıdır tavsiyeniz?

Turtle Canses 

Tufoder Unite!

Runtalya'ya gelenleriniz olduğunu tahmin ederek Antalya'da uygun bir zamanı ayarlayıp görüşelim diyorum.

Demek kimse gelmiyor? :) noldu size yahuuuuu???