Monday, July 30, 2012

"Exercise is for people who can't handle drugs and alcohol"

Daha önce Efe'nin de bahsettiği Dean Karnazes'in "Ultra marathon man" kitabından çok sevdiğim bir sayfa oldu bu. sizlerle de paylaşmak istedim. neden koşuyorsun? sorusunu o da kendine sormuş bol bol (burda kendimizi Dean'la karşılaştırmak über ütopik olsa da:))

Sonuçta koştuktan sonra ne kadar fiziksel acı yaşarsanız yaşayın, kendinizi öncesine göre iyi hissediyorsunuz ve dünyadaki en basit eylemle elde ediyorsunuz bunu. üstüne söylenecek fazla laf yok sanırım..

 Tuğçe.


Friday, July 27, 2012

Koşmak sadece koşmak değildir (Huffington Post'tan)


Guor Marial: Marathon Runner Flees Sudan, Heads to London Olympics

Posted: 07/23/2012 8:18 am


Guor Marial was prepared to sacrifice his Olympic dreams.
The South Sudanese marathon runner swept through the 26.2 miles of Minneapolis' qualifying race in just 2 hours, 14 minutes and 32 seconds, a mark that should have secured his slot at the London Olympics. But nothing in Marial's life has been that simple.
South Sudan—a one-year-old nation born from the bloodshed of 39 years of civil war—has not yet set up an Olympic committee. And according to International Olympic Committee (IOC) rules, nations without an Olympic committee cannot send athletes to the Olympic games. The IOC urged Marial to come to London and compete on behalf of Sudan, the country he fled when he was 15 years old.
Marial refused. "If I ran for Sudan, I would be betraying my people," he says. "I would be dishonoring the two million people who died for our freedom," including eight of his brothers and sisters. The IOC does have an alternate path for refugees like Marial: they can compete under the Olympic flag as "independent athletes." For nine months the IOC pondered whether it would grant that status to Marial, leaving his Olympic hopes dangling, until Saturday when it announced its approval, clearing the way for him to compete at the 2012 Games.
On Friday, one day before the IOC's announcement, Marial and I spoke about his extraordinary Olympic journey: from Sudanese refugee, to New Hampshire high school student, to Iowa State track star and now London Olympian.

Marial: To compete in these Games would be such a great honor. Of course, it would be unfortunate not to hold my nation's flag. But people would know that I'm there representing South Sudan. That would be special, a real source of pride for my country after two civil wars that have pretty much demolished the whole region.
Kors: How did you discover running?



Marial: When I was 15, I fled Sudan. My uncle and I received refugee status and were sent to Concord, New Hampshire, where I joined the high school track team. I saw the 2004 and 2008 Olympics, and it was something to dream about. I thought, "One day, if I work hard enough, I could be in the Olympics."
Kors: Joining the track team was a smart move.
Marial: (Marial laughs.) Oh, yes. At that time I didn't know any English. It was very challenging to talk to people. Being on the team pushed me. My teammates corrected me. I picked up on the way they spoke. I started making friends. Eventually my uncle left New Hampshire, and I ended up living for several years with one of my teammates and his family. I consider them family to this day.
Kors: You set the national record with your two-mile time, earned a track scholarship to Iowa State, where you won All-America honors. Did you feel like you had a natural talent?
Marial: No, not at all. I was just discovering stuff about myself. I tried running, I succeeded, and I thought, "Okay, I'll go with this." Everyone in New Hampshire was very supportive. See, America, it's all about success. People are focused. They're determined to succeed. And when the community in Concord saw my potential, they were ready to stand by me. My success now is due in large part to them.



Kors: If you don't receive "independent athlete" status, if the only opportunity to run in these Olympics is to represent Sudan, what will you tell the IOC?
Marial: I'll tell them no.
Kors: You're willing to sacrifice your Olympic dream?
Marial: Absolutely.
Kors: Some people are going to wonder about that. I think a lot of people would run under the Martian flag if it got them a shot at Olympic glory.
Marial: Maybe. But some things are more important than Olympic glory. If I ran for Sudan, I would be betraying my people. I would be dishonoring the two million people who died for our freedom. I want to bring honor to my country. People who just want glory, the spotlight of the Olympics, they don't care about other people. I'm fighting for independent status because I do care. When I run, I want people to see me and say, "He is from South Sudan."
Kors: Yeah.
Marial: Also, I'm not a citizen of Sudan. That's not my country. Would you represent England because England once ruled America? It's as if the IOC thinks South Sudan and Sudan are the same country. We are our own nation, with our own president and our own flag.
Kors: What's the latest news with your independent status?
Marial: Right now there isn't much news. We approached the IOC last October, nine months ago. And we're waiting.
Kors: Give me some running advice. I've been really focusing on my running these last three years. I'm down to about a 10-minute mile. I'm thinking about the 2016 Olympics.
Marial: (Marial laughs.) I see.
Kors: What are you thinking about when you run? Is your mind blank, or are you focusing on your form?
Marial: Well, I train seven days a week, sometimes twice a day. And for each run, there's a different approach. If I'm going slower, if it's a recovery run after a longer race, then my mind drifts. I'm thinking about what I'm doing later that night. If I'm working on my speed, I focus on my breathing and my pace. Your mind starts doing the calculations: Did I make my time markers for the first mile and the second? I'm maintaining my form, making sure I'm not dragging my legs, tensing my shoulders or throwing my arms too high. The goal is to cruise, to push hard and widen your stride without running out of gas before the finish line.
Kors: If you make it to London, you'll be competing against some stiff competition.
Marial: I know. Ryan Hall of the United States. Jaouad Gharib of Morocco. London will have the best runners in the world, men with much better qualifying times than me. To compete with runners like that, it's exciting.
Kors: That doesn't intimidate you?
Marial: No. I'm never afraid of other runners. Because I'm not really competing against them. Of course, we all want to win. But they're going to do their race, and I am going to do mine.

Update: Yesterday morning Marial's phone rang. It was Brad Poore, a friend who has been helping him with his IOC filings. "He said, 'I have good news: you're going to the Olympics,'" Marial says with a laugh. "It was so amazing. I started jumping around in my room. Then I called my uncle and my family in New Hampshire. They were so happy."
This has been "a long road," Marial says, "but I'm so grateful: to the New Hampshire senator who spoke out on my behalf, to the journalists who covered my story in the newspaper and on the radio, and to the Olympic Committee. By granting my request, they're giving South Sudan a chance to be part of the world community."

2012-2013 Sezonu

Sakatlık dışında şu ana kadar koşuları ve hayatımın disiplinini en baltalayan şey yaz mevsimi oldu. Çok sıcak, hakikaten çıkıp düzenli şekilde koşmak için çok sıcak şu anda. Geçen gün, yanılmıyorsam salı günü, herşeyi giydim, hazır bir şekilde çıktım. Kapıdan çıkınca kafamda biri fön tutuyor gibi hissettim, baktım olmayacak, eve dönüp kanepeye geri kuruldum. Sadece Belgrad'ta gün batmadan önce düzgün şekilde koşulabiliyor. Bir de sıcağın dışında yazın getirdiği keyif ile insan yemek yiyor. Ben de bir türlü kilo veremiyorum. Neyse yavaş yavaş o da olacak inşallah.

Bu benim koşmaya başladıktan sonraki ikinci yazım. Genelde son/ilkbaharlar yarış mevsimi olarak adlandırılır ama bu sene biraz erken açıyorum sezonu Izlanda maratonu ile. 18 Ağustos'ta Reykjavik'te olacağım inşallah, sizlere de buradan bol bol yazı ve video göndermeyi düşünüyorum. O yüzden hızla forma girmem lazım. Bunun dışında bugün Eymir Gölü yarışına kaydoldum, herkese de tavsiye ederim, oldukça hoş bir yere benziyor. Hatta TUFODER koşucuları olarak ilk defa tam kadro orada olabiliriz, ne dersiniz?

Sonrasında, ekimde Amsterdam Maratonu var. Henüz 18 km'den fazla koşmamış biri için üçüncü yarı maraton olacak bu. Hemen ardından da Avrasya Maratonu var ki orada 42 km koşulmayacak bir engel olmasa da hala önümde tırmanacak dağlar olduğunu bana hatırlatıyor.

Eğer sizlerin de gitmek istediği, hatta kaydolduğu yarışlar varsa ve tavsiye etmek istiyorsanız şimdi tam zamanı!

Wednesday, July 25, 2012

Çok gezen mi bilir, çok koşan mı?

Orta okul yıllarında basketbol oynarken fuarda antreman amacıyla başlayıp, daha sonra atletizm takımında eğlence olsun diye yaptığım bu sporun hayatımın son 15 yılının vazgeçilmezi haline geldiğini rahatlıkla söyleyebilirim. Öyle ki, bir yere tatile giderken en önemli kriterimin hava ve lokasyonun koşuya uygunluğu olduğu bir gerçek. 

Birçok insan için tatil, "birşey yapmama" vakti olarak tanımlanır. Halbuki biz koşuseverlerin, ziyaret edilen yerleri keşfetmekte en tercih ettiği ve zevk aldığı yöntem yine koşmaktır. 

Mesela geçen yaz ilk kez gittiğim Midilli adasını, her sabah 7'de kalkıp tavaf etmek suretiyle keşfettim. Farklı güzergahlarda ilk kez koşmak, bir yandan sağa sola bakınmak bence koşu bandı veya stadda koşmaktan çok daha zevkli. Yanından geçtiğiniz ağaçların çiçeklerin kokusunu içinize çekmek, denizin rüzgarını, tuzunu yemek, küçük köyleri keşfetmek, bir şehrin uyanmadan nasıl gözüktüğünü gözlemlemek paha biçilmez.  Bir de aralara derelere dalıp toprak yollarda Yunan ordusunun cip ve kamyon dolusu, yüzü dahil kamuflajlı mensuplarını görmek, denize dökülen bir dere kıyısında SAS komandolarının namlularının ucundan teğet geçerek süzülmek tatilin adrenalin incileri!

Tatilde sabah koşmak favorim, çünkü büyük kahvaltılara bayılıyorum. Sağ altta göreceğiniz üzere, Roma'daki koşu sonrası sabah kahvaltım, resimdeki arkadaşın tabağına oranla "devasa". Sabah koştuğumda hem bütün gün kendimi zinde hissediyorum, hem de akşam koşamıycam endişesini yaşamıyorum.

midilli'de kahvaltı
Roma'da kahvaltı



Bir de deniz kıyısı tatil beldelerinde, koşu sonrası denize atlamayı çok seviyorum. Bu konuda sanırım favorim Kaş. Bir diğer ideal lokasyon, Çeşme büyük plaj. Kumsalda koşmayı özellikle seviyorum, kuru kuma bata çıka yaptığınız koşular biraz daha farklı kasları çalıştırıyor ya, benim gibi kapalı alanda cross-training yapmayı sevmeyen biri için bir nevi can simidi oluyor. Bir de deniz kıyısında koşmanın en tatlı yanı, güneşin kavruculuğuna, rüzgarın deva olması.

Kaş merkez

 Marmaris yalancı boğaz, marina ve Yıldız adası (yarımadası) etrafında koşmak çok güzeldi, bir diğer tutkum olan yelkenlilerin direklerine bakmak bile bana terapi gibi geliyor :)

Marmaris


Kabil'in "asma bahçeleri"

Sanmayın ki sadece tatilde koşuyorum. Geçen Aralık, İslamabad'daki yarı maratona hazırlanırken, Kabil'i ziyaret etmeye karar verdim. Oradaki arkadaşıma ilk sorum, "Büyükelçiliğin bahçesinde koşabilir miyim?" oldu. Oradaki arazimiz yeni alınan Mogadişu ile tarihi Tahran Büyükelçilik arazilerinden sonra en büyük toprağımızmış. Bildiğiniz orman görüntüsündeki bahçede, Şibirgan Valisinin hediye ettiği atın ahırının yanından geçip, tel örgüler arkasında "bu deli de ne yapıyor ama ben gene de havlayayım" diyen kurt köpeklerinin yüksek oktavlı bağırışları içinde sabahları koştum. Yüksek irtifada koşmanın zorluğunu ilk kez orada fark ettim. Ne kadar antremanlı olursanız olun, eğer bedeniniz deniz seviyesine yakın yüksekliklere alışkınsa 1500-2000 metre epey zorluyor akciğerleri. Neyse, ben de seviniyordum, bak işte ne iyi oluyor yarı maraton öncesi sana antreman diye... Ta ki, İslamabad'a döneceğimin önceki günü sakatlanana değin. Resimdeki çimlik alan sizi yanıltmasın, bahçenin etrafındaki satıh her daim düzgün değil. Maalesef yavaşlayarak eklemlerimi amortise etmek yerine, yine bir nevi "drill" oluyor diye karşıma çıkan ağaç ve çalıların sağından solundan vın diye geçiyordum. Tabi amacım önümdeki engellere çarpmamak olduğu için bastığım yerin düzgünlüğünü kontrol etmeye fırsatım olmuyordu. Sen git sağ ayağını yamuk yumuk toprak üzerinde hafif yan bas; sonra da üstünde durmayıp koşmaya devam et, görürsün gününü... Akşam sağ ayak bileğimin arkasında topuğuma doğru başlayan sızı, bacardi reklamındaki devasa buz kübüne denk miktarda soğuk uygulamama rağmen gece boyunca beni uyutmadı. Ağrı eşiğim çok yüksektir, ancak uzun zamandır ilk defa acıdan ağlattı beni bu sakatlık. Öyle ki, kalıp kalıp buz bile kar etmedi. Tabii yarı maraton da yalan oldu. 

Bu sakatlıktan dolayı canım sıkılırken ve koşamadığım için dert yanarken, tekrar koşabilmeye başladıktan kısa süre sonra bir gün kafama estiği için 32 km koştum. Bu çok garip bir duygu. İslamabad'da diplomatik bölgenin etrafı 7,7 km. Genelde 1 ila 2 tur koşuyordum. Bazen de haftasonları 3 tur. Sonra bir gün dedim hadi bakayım bugün bir tur daha koşayım. Ve oldu. Yani 10 km daha koşsam maraton koşacağım! İşte bu hevesle epey zorlamaya başladım kendimi. Ayakkabılarım eskimeye başlamıştı, ama, İslambad'da 99 model alacağıma Ocak'ta gideceğim Türkiye veyahut Londra'dan alırım diye düşündüm. Ve koşmaya devam ettim.

Son adam gibi koştuğum yer :(
Londra'ya gittiğim Ocağın 20küsurunda ilk sabah, deli danalar gibi koştum. Şehrin, kuzeybatısından güneydoğusuna kadar 2 saat boyunca, diğer koşan elemanları gördükçe gaza gelerek, taş, beton, tahta, arnavut kaldırımı demeden arşınladım. Şimdi tam hatırlamıyorum ama galiba ikinci gün, hem de yeni pabuçlarımla, yine parkları yararak, yağmuru yiyerek, trafiği dinlemeden, şehrin curcuna meydanlarını keserek, haritasız bir şekilde koştum. Otele dönerken sol calf'imde bir sızı hissettim. Hafife alınacak bir sızı değildi, buna rağmen ertesi gün şehrin başka taraflarını keşfetmek için bu sefer Chelsea'ye doğru koştum. Dönüşte ağrımdan ara ara yürümem gerekti. Buz koymam da fayda etmedi. Öyle ki yürümek dahi canımı çok acıttı tatil boyunca. Biz de çareyi Boris'in barclays bisikletlerinde bulduk.

İzmir'e dönüşümde babam muayne etti. Muhtemelen kasta bir "strain" oluşmuştur dedi. Ankara'dan dönerken git bir dizaltı neopren bandaj al dedi. Aldım, taktım, koştum. I-ııh. Ağrıyor, mümkün değil. Bol buz, kaldırma ve ağrı kesici (antienflamatuar) dedi. Burdakiler (İslamabad) de habire ya kızım bir fizyoterapiste git "açsınlar" orayı dedi. Ben pek kulak asmadım, zira ortopedistin çözemediğini fizyo mu çözecek diye düşündüm. Bu arada deliriyorum tabi, resmen akıl sağlığımı oynatıcam koşamamaktan. Millet de tahminde bulunuyor kendince: shin splinttir merak etme geçer diyenler, yok laktik asit birikmesidir diyip üstüne inanılmaz bir baskı uygulayıp ağrıdan gözümü karartanlar...

Baktık geçmiyor 1-2 ay sonra da, telefonda babam dedi ki, burda hematom oluşmuş heralde sen bir git ultrason çektir. Çektirdik. Gene bişey yok! Artık en olmadı MRI. Yattım makinenin altına bir saat kıpraşmadan bekle. Bızt tırrt, vvvv, bızzzzz. Bi de müessesenin ikramı röntgen çektiler. Baktılar röntgene teknisyen çocuklar, yok abla yorgunluk kırığı yok sen merak etme dediler. Akşama aldığım MRI sonuçları ise maalesef tam tersiydi. Babama okudum, ertesi gün de İzmir'e giden birileriyle elden gönderdim.

Bu arada bir parantez açayım, dayanamayıp koşmuştum 1 tur bir keresinde. Ve sanırım akabinde ağrı arkadan öne geçti, bu sefer dedim bu ne biçim kas ağrısı oynak böyle. Burda bir iş var!

Neyse MRI sonuçlarını bizatihi okuyan babam telefonda teşhisini teyit etti. Zira MRI öncesinde bana demişti, "bu olsa olsa yorgunluk kırığıdır, bu yaramaz hep böyledir, önce kendini belli etmez, ancak kemik iyileşmeye başlayınca anlaşılır". Hem röntgen filminde de barizmiş yorgunluk kırığı. Bizim cahil cüheyla paki teknisyen ne bilsin!

Eee, nolacak? "Koşmayacaksın (bir süre)". Skype'tan aile meclisiyle yapılan konuşmada kendisi de doktor olan annem, bundan sonra koşmayıver nolacak dedi. Tabi benim sinirim burnumda, kadına celalleniyorum: "sen bu ne demek biliyor musun? Şuana kadar koşmadıysam, sırf tekrar koşabileyim diyeydi! Elbet koşucam... %^&/'+)=!!!"

Sözün özü, ben bahsekonu MRI teşhisinden beri koşamıyorum. Hatta bugün itibariyle (sakatlığın meydana geldiği günden beri) toplam 6 ay oldu. Kısmetse 4 Ağustos'ta Türkiye'ye döndüğümde film çektiricez ve eğer kemikteki iyileşme yeterliyse tekrar koşabileceğim! Çok garip iyileşiyor kemik. Böyle normal kaval kemiği hattının üstüne çıkan kabarık bir şekilde büyüyor. Ve zaman zaman yapıştığı kas grubunu ittiriyor. Mikro hamilelik gibi bişey sanırım bu. İçinde canlı bişeylerin hareketini hissediyorsun. 

Babamın iddiası, bacak kasları büyük olan insanların uzun mesafe için yaratılmadıkları. Genetik olarak iri olan calf'larımın uzun mesafe koşuları esnasında kaval (ve muhtemelen baldır) kemiğine çok fazla baskı uyguladığı bu nedenle de zamanla hairline fracture da denen ince kırık meydana geldiğini söylüyor. Ben tabanları erime noktasına gelen ayakkabımı suçlayadurayım, eğer uzun ömürlü bir koşu hayatım olsun istiyorsam galiba koşu mesafemi ve gün sayısını azaltmam gerekecek.
koşu sonrası: mutlu günler...
yağmura hazırlıklı koşu
Zanlı
 Sevgili koşuseverler, size naçizane tavsiyem vücudunuzu dinleyin, benim gibi tatili, hatta hayatı koşuyla özdeşleştiriyorsanız, diğer sporlara da rutininizde yer verin. Siz fark etmeden vücudunuz bazı kısımları SOS veriyor olabilir. Hoş beni hiç beklemediğim kadar ani şekilde çarptı bu yorgunluk kırığı, ancak, sabırla bekliyorum. Yanımdan koşarak geçenleri gördükçe, hatta geçen yazdan kalma koşu anılarımı anlattıkça koşamadığım her gün bana büyük bir eziyet gibi geliyor. Temennim, denize hasret kaldığım şu son günleri de geçirip, Ege'ye kavuştuğumda Çeşme, Bodrum, Ayvalık'ta özgürce koşabilmek.

Sağlam kas ve kemiklerinizin değerini bilin, koşabiliyorken koşun!

Thursday, July 12, 2012

Birkaç ilham kaynağı..


Ted Talks'ları çok seviyorum. Benim gibi devamlı bir şeyleri merak edip soru soran insanlar için günlük besleyici küçük haplar gibi buradaki bütün konuşmalar. En son izlediğim koşmakla alakalı bir videoyu da buraya koymak istedim.

Christopher McDougall’ı bazılarınız biliyordur belki, “Born To Run” isimli çok satan bir kitabı var. Hatta kitabın filme uyarlanacağı konuşuluyordu ama hala sonuçlanmadı sanırım.
Ted Talks'daki aşağıdaki konuşmasında, özetle;

- Kendisinin de sıkı savunucusu olduğu” barefoot running”den – ki şu an kime sorsanız koşmayı bir şekilde yaralanma ve acıyla bağlayacaktır, eskiden ise koşmak sadece özgürlükle bağlanırdı diyor, hak vermemek elde değil.

- İnsan ırkının belki de doğada diğer canlılara oranla fiziksel olarak en büyük özelliğinin iyi terlemesi ve dolayısıyla sıcak havalarda koşabilmesi olduğundan (buradan sıcak havada koşulmuyor diyen kendime selam çakmak isterim:))

-Koşunun yaşınızdan bağımsız olarak yıllar geçse de aynı performansı gösterebileceğiniz belki de tek spor olduğundan,

- Ve benim için en şaşırtıcı ve en önemlisi 60’lı yıllarda kadınların maraton koşmasına izin verilmemesinin en büyük nedenlerinden birinin, medikal olarak bu kadar uzun süre koşarlarsa rahimlerinin düşeceğine inanılması olduğundan bahsediyor. Bu vesileyle 1967 yılında ilk kez Boston Maratonuna resmi olarak koşu numarasıyla katılan ve maraton sırasında yaka paça durdurulmaya çalışılan Kathrine Switzer’i de anmak isterim. Aşağıdaki fotoğrafta maratonda görevli erkek arkadaşını da onu savunurken görebilirsiniz. (Ayrıca, Kathrine Switzer bu anlamda akıllara kazınsa da ondan 1 yıl önce 1966 yılında Roberta Blib adında bir kadın erkek kılığında Boston Maratonunu bitirmiş ve kendisine ilham kaynağı olmuş.) Kathrine Switzer'dan tam 5 sene sonra 1972 yılında ise kadınlar maratonlara resmi olarak katılmaya hak kazanmışlar. Katherine Switzer ise bu olaydan sonra 35 maratona katılıp, 1974 New York City Maratonunu kazanmış. Müthiş ilham verici hikayeler ve insanlar hepsi..


Aslında video da Christopher McDougall'da söylediği gibi, bütün fancy kıyafetlerden, ayakkabılardan, aletlerden bağımsız, koşmanın doğamızda olduğunu kabul edip bunu yemeği fazla kaçırdığınız akşamın sabahında kendimize verdiğimiz bir ceza olarak görmemek ve tadını çıkarmak lazım sanırım..


 


Herkese İyi Koşular :)

"Hot Chip - Flutes"


Tugce.

Saturday, July 7, 2012

Koştuğunuzu Unuttuğunuz An..


Güzel bir söz vardır, “gerçekten koşmaya koştuğunuzu unuttuğunuz an başlarsınız” derler. Doğru. Kendime baktığımda ilk kez en uzun koşumu Arnavutköy sahilden Sarıyer’e kadar gittiğim bir gün yaptım. Ki hayatımda vermem gereken çok önemli bir kararın arifesindeydim. Hava hafif yağmurluydu,  kafam çok doluydu. Koşmanın böyle bir etkisi var yadsınmaması gereken, özellikle mental olarak size çok çok iyi geliyor. Hayatının zor dönemlerinden geçen ve bir şekilde başka yollarla bunu geçirmeye çalışan birkaç arkadaşıma da koşmalarını, yürümelerini tavsiye ettim. Hepsinde  de işe yaradı gördüğüm kadarıyla. En azından ben şahsen daha tersini söyleyen birine rastlamadım.  Verilmesi gereken kararlar, atılması gereken adımlar, sinirler, öfkeler her km’de biraz daha yoluna giriyor her şey sanki. Sizi bir arada tutuyor en azından. O gün İstanbul’da yağmur vardı, arkadaşlarım Aşşk’da kahvaltı yapıyorlardı, ben hayır dedim, gitmem lazım. Yavaş yavaş çileyen yağmur Sarıyer’e vardığımda sağanak halini aldı. Mecburen bir otobüs durağına sığındım bir süre. Orda tesadüf eseri Koreli bir adamla tanıştım, ki beni İspanyol zannetti önce, sonra Türk olduğumu öğrenince hala hak verdiğim bir tespitte bulundu: “Türkler çok garip, hafta sonu bile köpeklerini gezdirmeye üşenip apartman görevlilerine işi devrederken, ayda 150 € gym’e para veriyorlar.” Gerçekten doğru, özellikle outdoor koşularına başladıktan sonra, koşulları ayarlanmış alanlarda yapılan sporun ne kadar suni bir şey olduğunu daha iyi görüyorsunuz. Uzun süredir böyle yerlerde spor yapan birini, dışarıya koşmaya, bisiklete binmeye götürdüğünüzde sudan çıkmış balığa dönüp performansı yerlerde geziyor. Giydiğimiz spor ayakkabılarının bile sorgulandığı, “barefoot running”  denen kavramın tartışıldığı ortamlarda, bant üzerinde aynı sıcaklıkta ayarladığınız hızda koşmak evet pratik ama dışarıda yaptığınız koşuların zevkini size asla vermeyecektir.

 Dışarıda yapılan koşulardan bahsetmişken, ne zaman, nasıl, nerde, hangi koşullarda koşmak lazım konusu herkesin kafasını kurcalıyor. Yandaki resmi o yüzden çok seviyorum. Her ne kadar ben çok sıcakta performansımın gerçekten düştüğüne inansam da yine de bahane üretmemek lazım.  Soğukta koşmayı çok seviyorum ben mesela. Başkasına da o çok zor geliyordur eminim.. Bir de daha bugün yine başıma gelen bir şeyi paylaşayım. Sabah koştuğumu duyan bir arkadaşım, çok iyi oldu zaten çok kiloluydun dedi yine. Evet kilolu değilim, koşmamın amacı da zaten kilo vermek değil. Hatta tam tersine benim için koşmak, daha fazla besine ihtiyaç duyduğum için vücudumun güçlenmesi ve 1-2 kilo artışına neden oldu. Bunu da son kez söyleyip konuyu kapatalım.

Bir iki haftadır İzmir’de olduğum için buralarda koşuyorum, her ne kadar Urla’da şu ana kadar benden başka koşanı görmediysem de (:)), sabah yaptığım 13 km’lik koşuda Karantina Adası’na gidip geldim. Gerçekten koşmak için çok güzel bir yol. Belki gün olur biri koşmak ister diye iki tane resmini paylaşıyorum. Özellikle adaya giderken denizin ortasındaki yoldan adaya geçmek, yüzümün iki tarafında püfür püfür esen rüzgarı hissetmek, ve dalga sesleri bana çok iyi geldi ve ne kadar şanslı olduğumuzu bir kez daha hatırlattı. Aklıma gelmişken koştuğunuz ve en zevk aldığınız rota neresiydi acaba?

Bitirirken kafamda Ekimdeki Amsterdam 21K koşusu, daha da önemlisi Kasım’da Avrasya 42 K var. Benim için biraz erken sanırım hala grubun kaplumbağası konumundayım ama takım ruhunu bozmak istemedim maraton için, Eylül ayında nihai kararı vericem sanırım.  En azından süremi sonuna kadar kullanıp bitirmeyi hedefliyorum ilk maratonumda. Hep beraber adım adım görüceğiz. Ve koşularınızda vazgeçmek istediğinizde, özellikle aynı rotada gidip geri dönüyorsanız, gelirken koştuğunuz yolun yürüyerek nasıl bitmediğini görmek sizi koşmayı bırakmaktan vazgeçirecektir.
Bu yazının şarkısı beni koşarken çok eğlendiren bir şarkı, umarım siz de seversiniz:
"Kasabian – Shoot the Runner”
 Tuğçe.

Thursday, July 5, 2012

lightweight

Saniyorum bu ekibin arasinda en lightweight olan benim :( yaklasik bir sene once kosmaya basladim, bu sene Bozcaada 10K kostum, yeni hedefim Avrasya 15K. Haftada 3-4 kere, toplamda yaklasik 25 km kosuyorum. Iphone nike+ app`i en buyuk destekcim :) Her ne kadar acik havada kosmayi tercih etsem de Sinan`in aksine ben bayagi bir spor salonunda da kosuyorum, hem daha kontrollu oluyor, hem de gercekten cok soguk havalarda kosamiyorum disarida, daha dogrusu disari burnumu bile uzatmak istemiyorum :)

`Kosan` insanlarla tanistikca cok mutlu oluyorum. Bu haftasonu da biriyle tanistim (algida secicilik mi yoksa eskisine gore daha mi cok kisi kosuyor etrafta?), hikayesi bana ilginc geldi, benim kademeli olarak ulasmaya calistigim MARATON seviyesine 1 senede gelmis - bir anda sigarayi birakmaya karar vermis, daha sonra 1 sene haftanin 3-4 gunu antreman yapmis ve sonunda LA maratonunu kosmus (tabii maratonun sonunda alerjik olmasin ragmen kendine uzatilan muzu da bilincsiz bir sekilde mideye indirmis ve yarisi sis bir sekilde tamamlamis). Bugune kadar kademeli olarak ilerledigimi, ve belirli bir seviyeye ulastiktan sonra eninde sonunda MARATON kosacagimi ve bunun dogru yontem oldugunu dusunuyordum, ancak tekrardan gordum ki kosu da kesin kurallar yok, engellerin tumuyle kafanda yarattigin engeller, bir senede de maraton kosulabiliyormus demekki...ben de su anda yeni hayaller kurmaya basladim, mesela seneye LA maratonunu ben de kossam diye...

Hepimizin basina geldigi gibi, benim de neden kostugum bayagi bir sorgulaniyor cevrem tarafindan, ozellikle kosularimi twitter ve facebook gibi ortamlarda paylastigim icin. Cok da alakam olmayan kisiler bile `Canses ne yapiyor?` diye soruyorlar, karsilastigimizda `neden` diye soruyorlar, hatta her gun gordugum kisiler bile hala bir anlam veremiyorlar. Ama hicbiri bilmiyor gercekten kosmanin bana ne kadar iyi geldigini, bana kendimi ne kadar iyi hissettirdigini, kosamadigim zamanlarda nasil huzursuz oldugumu. Tek uzuntum bu kadar gec kesfetmis olmam kosmayi, cook uzun seneler ben de Sinan`in bahsettigi gibi `ben kosamam ki` dusuncesindeydim. Halbuki oluyormus, kosuluyormus, nefes de aciliyormus kaslar da.

Yeni kosmaya basliyacaklara iki tane onerim var: dogru ayakkabilar (kesinlikle arastirin, inceleyin, bulun) ve Haruko Murakami `that`s what I talk about when I talk about running`.

Ve bu bir miktar oradan buraya atliyan ilk yazimi kisa bir haberle bitirmek istiyorum - bu cumartesi belgradda Adim Adim kosusu varmis (ben uyesi degilim ama mail geldi). Ekip  8.30'ta 4 Levent Çevre Pastanesi önünde bulusacakmis, 9.30 Start! Benim icin saati biraz gec, genelde saat 8 gibi hava asiri isinmadan Belgrad`da olmayi tercih ediyorum, ama ilgilenenler icin gerisi gelen mailden:

"İlk 6 ayın değerlendirmesi sonucu ödül törenimiz de olacak, en hızlı, en düzenli katılım ve en iyi kişisel gelişim kategorilerinde bakalım kimler kazanmış olacak...Koşacak, izleyecek, pasta-kurabiye-simit-meyve getirecek, gönüllü olarak çalışacak, öylesine takılacak herkesi bekleriz!
Internet üzerinden daha önce kayıt yaptırmadıysanız bu linkten hemen yapın! http://www.jotform.com/form/13454020135.
Ve Çaylaklarrrr....
AA'nın gönüllü antrenörü Kees Arendtz hoca ve Melis Abacıoğlu'nun desteğiyle "AA Çaylaklar-Rookies" grubunu başlatıyoruz! Bugüne kadar sadece yürüyen, ama koşuda kendisini geliştirmek isteyen herkesi AA Çaylaklar takımına davet ediyoruz! Amacımız önümüzdeki Avrasya yarışına kadar, yani 11 Kasım'a kadar Çaylaklarla koşu/yürüyüş karışımı ile 15 kilometrelik yarışı tamamlamak.
İlk buluşma bu cumartesi günkü AA Koşu'da olacak, katılmak isteyebileceğini düşündüğünüz eş-dost, anne-baba, teyze-amca herkese haber verebilirsiniz. Bu cumartesi günkü tanışma ve deneme yürüyüşü/koşusu sonrasında her hafta cumartesi günü ormanda antrenman koşusu yapılacak, Kees tüm Çaylaklara cumartesi günleri ücretsiz antrenman desteği ve bilgi verecek. Hadi harekete geçin, harekete geçirin, bu fırsat kaçmaz!"

Sevgiler

canses


Tuesday, July 3, 2012

Dünyanın en ucuz eğitimi


Bu eğitim hayatımda aldığım bir çok eğitimden daha iyi, çok daha ucuz ve çok daha uzun. Adı, Yol Üniversitesi...

Önce tabi bu nerden çıktı diyeceksiniz.. demeseniz de ben anlatıcam...

Zamanla hayatımda yaşadığım bir çok olaydan, çevremde duyduğum hikayelerden, internette okuduğum yazılardan youtube videolarına kadar herşeyden kendime bir ders çıkarmaya çalıştım. Ancak hiçbiri uzun koşular sırasında düşündüklerim kadar kalbime kazınmadı. Yarış derecesi için koşanların genelde kafalarında nabız, hız, mesafe, beslenme gibi şeyler olurken, benim kafamda koşarken genelde hayat vardır. Kendi hayatım, geçmişim ve geleceğim, merak ettiğim konular, düşündüğüm sorunlar hep bana koşunun acısını unutturur, geçtiğim güzel manzaraların keyfini sürmeme yardımcı olur. 

Bu aralar koşarken sadece iPhone ile kulağımda müzik ve Nike+ Running aplikasyonu açık, ne nabız derdi ne de beslenme gibi şeyleri kafama takmamaya çalışıyorum(yapmıyo değilim, sadece obsesiflik yapmıyorum bu konuda).  Nike+ Running le hem mesafe ve hızımı takip edebiliyorum zahmetsiz bir şekilde hemde tek bir aletle müzik dinliyorum. Koşmanın özünde, müzikle huzur bulmaya çalıştığım bir pazar koşusu geçen hafta sıradan koşularımın tahminimden daha fazla alışılmışın dışına çıktı. (ben yazana kadar 2 hafta öncesi oldu bu, o ayrı)

Kuzenimin düğünü için Kuşadası'na gittiğimden beri pazar sabah planladığım 15-16km lik uzun kosuyu nerede yapabilirim diye yollara göz dikmiş yokuş hesaplıyorum. Niye yokuş hesaplıyorum, dedim ya, ağır vasıtayım, motor çekmiyor bir yerden sonra. Düzlükte sorun yok, hızı sabitler giderim gidebildiğim kadar... Sahil şeridinde koşarım diyorum ama orasıda hepi topu 3KM, dolap beygirinden bozma koşuları sevemedim hiçbir zaman.. Mümkünse bir kere geçtiğim yoldan bir daha geçmiyim. Hatta tek yön gidiyim dönüşte arabayla alsınlar beni (o kadar da değil desenize)

Biraz ordan biraz burdan derken rota güvercin ada marina parkurunda 3 git gel (bknz. dolap beygiri) , ordan da eski izmir yoluna doğru Tursan otelineydi çünkü düğün için arabayla gidip taksiyle dönmüştük. (az önce o kadar da değil demiştiniz dimi,bakın, tek yön)

Klasik bir uzun koşu sabahı. Sıcağa yakalanmamak için erkenden kalkılır. Kendine gelmek için biraz stretching, güneş kremini unuttuğunu farketme, kendine kızma, bağcıkları bağlarken hala söylenme falan derken otelden çıkılır. Nike Running ekranında RUN tuşuna bastık mı 3,2,1 GO! der kulaklık. RUN! playlist'i sıradan başlar gazı vermeye. 

Buraya kadar herşey normalken önce 10 dakika olmasına rağmen Nike abla bana 1.km oldu,hızınız şu bu demedi hala (genelde 6-8.dk arası bi yerde başlar muhabbete) biraz yavaşlayarak telefonu kontrol ettiğimde yeni update edilen nike app sapıtmış bana sadece 0.21 km koştun diyor. Sinirimin bozulup soruna çözüm ararken (bu sırada, hız nabız hersey hakgetire.. takmıyorum diyorum ya, biraz takıyomusum) bir süre sonra sıkılıp kapattım Nike ablayı ve sadece müzikle devam ettim koşuya. Yani devam etmeye çalıştım. 

Başladıktan 25 dakika sonra da Kuşadası'nın sıcak güneşinin altındaki bahtsız bedevi olarak kutup ayısıyla karşılaştım (mecazi olarak çok şükür).. Daha yeni başladık derken bu seferde iPhone'un kulaklık girişi bozuldu ve arada bir çıkartıp takmamı gerektirir hale geldi çalması için. Bu can sıkıcı prosedür sıklaştıkça da gerginlik yaratmaya başladı ve muziğide bırakıp artık sadece koşmaya karar verdim. 

15-16km'lik 1saat 30 dakika ila 1 saat 45dakika sürmesi planlanan bir koşunun sadece ilk yarım saatinde yaşanan sinir, stres ve geriye kalan 1 saatinin müziksiz, performans ölçümsüz, bir nevi gözlerim bağlı bir koşunun farkındalığı.. Bu sırada , 'acaba napsam?' 'Bıraksammı?' gibi tilkiler kafamın içinde dolaşırken aklıma ilk gelen şeylerden biri dünyanın bugüne kadar ki en ilginç koşucularından biri olan bir çok ultra-maraton kazanmış, bir çok farklı rekora sahip, 50 günde 50 eyalette 50 maraton koşmak gibi başarılara imza atmış Dean Karnazes'in (bir başka yazıda kendisini uzun uzun anlatırım) bir lafı aklıma geldi. 

'People always ask me how I ran 350 miles non-stop and I will teach you in a second. You put your right foot front and bring the left one in front of the other and than repeat' -- Dean Karnazes

Bende aynen dediği gibi, önce sağ adımımı ardından sol adımı ata ata bir anda dakikaların geçmeye başladığı farkettim. Her saniye biraz daha neşem yerine geldi, etrafımdaki olan biteni daha da dikkatli fark etmeye başladım, ve en garibi, her saniye biraz daha bu neşeyle hızlandım. kulaklıksız 30, toplam 1 saatin sonuna geldiğimde 3 turu bitirmiş ve Kuşadası'nın girişindeki yokuşu tırmanmaya başlamıştım. Yaklaşık 10 kilometrenin verdiği yorgunluk ve bu dik yokuş hızımı yavaşlatsa da keyfime diyecek yoktu. Bu yokuşu çıkarken suratımdaki aptal gülümseyi farkettiğimde kafamda düşünceler uçuşurken bir tanesi çok güzel takıldı aklıma. 

'Bu bana iyi bir ders oldu'
Akşamdan kıyafetlerımden iphone'uma kadar herşeyi hazırlanmış olsam da, yolda olacakları asla bilemezdim. Olanlar beni durdurmamalıydı ve durduramadı da. devam etmek zorundaydım ve ettim de... 
Hayatta bunun gibi birşey galiba diye aklıma geldi bir an. 

Koşudan Hayata 

1) Siz ne kadar hazırlansanız, işiniz sınavlarınız veya arkadaşlarınızla buluşmak için bile programlı ve sistematik bir şekilde hazırlık yapsanız da yolunuza sorunlar çıkacak. Yaptığınız bütün hazırlıklar belki boşa çıkacak. 
Ancak büyle bir durumda elinizden gelenin en iyisini yapmaya ve koyduğunuz hedefe doğru durmadan  devam etmelisiniz. 
Müzik bittiğinde otele 3, arabaya ise 10 kilometre vardı, ama otele gitmek bana hiçbirşey kazandırmıyacaktı tam aksine, sadece arabaya 7km kalmış olacak ve ben taksi veya başka bir şekilde arabaya ulaşmak zorunda kalacaktım. Başka bir değişle başarısız olacaktım. Çünkü koyduğum hedefe ulaşamıycaktım. 

2) O 7 km yi koşmanın hiçbir kısa yolu yok!
Hayatınızda da olmadığı gibi başarıya giden hiçbir kısa yol yok ne yazık ki (bilen varsa bana mesaj atsın). adım adım 8 kilometre üzerine o 7K nasıl adım adım geçicekse, hayatınızda da ulaşmak istediğiniz hedeflere giden tek ama tek yol durmadan yorulmadan yaptığınız çalışmalar olacak.  
Müziksiz koşulur mu? bal gibi koşulur.. Sıcakta koşulur, of hemde nası, terleye terleye.. GPS'siz, saatsiz, her şekilde koşulur... Yüzyıllar önce ayakkabısız şortsuz da koşuyolardı.. 

3) şu an sadece 15 koşuyoruz ki kasımda 42 koşabilelim.. 
Düğün dernek dinlemeden sabahın köründe uyanıyoruz çünkü başarıya giden yol bir şeyi tekrar tekrar yapmaktır. Bu yüzden haftada 3 veya 4, ortalama 30-40 km koşuyoruz. Bir konuda başarmak istiyorsanız yorulmadan sıkılmadan neredeyse her gün o konuda elinizden geleni yapmanız gerekiyor.

Yol Üniversitesi'nde bir ders daha sona erdi.. 
Bittiğinde bende bitmiştim. Saat 10:15 olmuş(not: haftaya daha erken başlamak lazım koşuya), Kuşadası güneşi kafamda boza pişiriyordu ama arabama 15.4km ve 1:41dk sonra ulaştım (sonradan google earth sağolsun mesafeye baktım)
öyle ya da böyle hedefime ulaşmıştım.. hayatta da her zorluğa karşı her hedefime ulaşma dileğiyle arabaya bindim. 

Koşu fiziğinizden çok ruhunuzu besler. Bence sizde serin bir vakit kollayın, ayakkabılarınız giyin ve kendinizi sokağa atın... 2-3 km olsun isterse 15-20km olsun, içiniz her koşuda huzur dolsun..

------------------------

Daha Sonra bahsedicek olsam da kendisini biraz tanımanız için Dean Karnazes'in bir röportajını paylaşıyorum. Kendisi, yazdığı kitaplar ve yaptıkları gerşekten dğnyaya farklı bır bakış açısından bakmanızı sağlayacağını düşünüyorum...




------------------------

Ayrıca Sinanko koşularını koyar da ben koymaz mıyım.. ama benim Garmin'im yok daha ne yazık ki:'( o yüzden bu cumartesi Çeşme'de yaptığım bu 19K'nın detaylarına bu link'ten ulaşabilirsiniz 


-----------------------

Bir başka yazıya dek

Sevgiler 

Yarıya Gittim Gelicem


Doğru beslenilmiş, boş bir pazar gününün ideal aktivitesi Blegrad ormanı aslında. Havanın kararmasına bir kaç saat kala kendimi yine parkur başında ısınırken buldum bu yüzden de. Dedim bu sefer uzun koşuyorum. Enteresan, gerçekten koşu akılda bitiyor. Aklımı, yemeğin pişmesini haber veren saatleri kurar gibi kurdum 3 tura. Başlangıçta Garmin henüz uydularını bulamadığından ilk 400-500 metremi yedi ama artık orası teferruat. Ne de olsa zamanlı koşmuyorum. Ilk zamanlarda çok yaptığım ama bir süredir unuttuğum "zaman ve hızdan bağımsız mesafe koşusu" mentalitesindeydim. Iki kere 15 koşmuş biri olarak ilk defa 18'e geldim. Hatta gücüm kalmış olsa biraz daha uzayıp yarı maratona gidicektim ama artık yorulmuştum. Tekrar koşmak için hedefim olsun istedim, ilk denemede yarı maraton çıkarıp sonra "yea ne var ki yea istediğimde koşarım yarı maraton" demek istemedim. Bu arada Belgrad gibi aslında engebeli bir arazide 18 km koşmuş olmak ciddi bir tatmin oldu benim için.

Sırada Izlanda var. Kuvvetle muhtemel 18 Ağustos'taki Izlanda Maratonu'na gidicem ve orada hayatımın ilk yarı maratonunu koşucam, bunu da sizlerle bu sayfalardan paylaşırım.